تصور کنید مقداری پول دارید و می خواهید آن را برای آینده ای مشخص مثلا ۱۰ یا ۲۰ سال آینده کنار بگذارید و می خواهید بدانید اگر این پول را برای ۵ سال سرمایه گذاری کنید، چه میزان سود به شما تعلق می گیرد و اینکه این سود، چه تفاوتی با زمانی دارد که همان پول را برای مدت ۶ سال سرمایه گذاری کنید. در اینجا است که منحنی بازده به کمک شما می آید.

منحنی بازده به شما نرخ سود بدهی، برای طیف وسیعی از سر رسید ها را نشان می دهد. این منحنی به شما می گوید که اگر پول خود را در بازه های زمانی مشخص وام دهید، انتظار دارید چه میزان سود نصیب شما شود.

منحنی بازده به صورت یک نمودار نشان داده می شود که محور عمودی آن بازده اوراق قرضه (Bond’s yield) و محور افقی آن زمان سر رسید (time to maturity) را نشان می دهد. اگر چه منحنی بازده در شرایط متفاوت اقتصادی شکل متفاوتی دارد، اما شیب آن معمولا رو به بالا است.

تحلیلگرانی که بر روی اوراق با درآمد ثابت (Fixed income) کار می کنند، می توانند از منحنی بازده به عنوان یک شاخص اقتصادی پیشرو استفاده کنند.

هنگامی که منحنی بازده معکوس شود، نشان دهنده یک رکود اقتصادی است، زیرا بازده بلند مدت کمتر از بازده کوتاه مدت شده است.

انواع منحنی بازده (Types of Yield Curves)

• عادی (Normal)

این رایج ترین شکل برای منحنی بازده است و طبیعی است که آن را منحنی عادی بنامیم. منحنی بازده عادی نشان می دهد که هر چه سر رسید بالاتر باشد، نرخ بهره نیز بیشتر است.

به عنوان مثال نرخ بهره ای که برای اوراق ۳۰ ساله دریافت می کنید نسبت به نرخ بهره اوراق ۱۰ ساله بیشتر است. اگر به آن فکر کنید متوجه می شوید که این موضوع منطقی است. اگر پول خود را برای مدت زمان بیشتری وام دهید، انتظار دارید که سود بیشتری نیز دریافت کنید.

شیب مثبت منحنی بازده، طبیعی است زیرا در یک بازار منطقی، هرچه بیشتر پول خود را در اختیار کسی بگذارید، سود بیشتری برای جبران ریسک آن دریافت می کنید. بنابراین سود اوراق قرضه بلند مدت بیشتر است زیرا ریسک آن ها در مقابل اوراق قرضه کوتاه مدت نیز بیشتر است. هر چه زمان سر رسید بیشتر باشد، احتمال وقوع رویدادهای غیر منتظره نیز بیشتر است. بنابراین سر رسید بلند مدت به طور معمول نرخ بهره، نوسانات و ریسک بالاتری هم دارند.

• معکوس (Inverted)

منحنی بازده معکوس زمانی رخ می دهد که بازده بلند مدت، کمتر از بازده کوتاه مدت باشد. در این زمان سرمایه گذاران بلند مدت انتظار دارند در آینده نرخ بهره کاهش پیدا کند. این امر می تواند دلایل متعددی داشته باشد که یکی از آن ها انتظارات تورمی است.

وقتی منحنی بازده معکوس می شود، می توان نتیجه گرفت که رکود اقتصادی در پیش است. این تغییرات در نرخ بهره، احساسات بازار و انتظارات اقتصادی را منعکس می کند.

• شیب دار (Steep)

منحنی شیب دار نشان می دهد که بازدهی بلند مدت با سرعتی سریع تر از بازدهی کوتاه مدت در حال افزایش است. این منحنی نشان از یک دوره اقتصادی با سیاست های انبساطی می دهد. هر دو منحنی شیب دار و معمولی بسیار شبیه به یکدیگر هستند و تنها تفاوت آن ها این است که در منحنی شیب دار، اختلاف بازدهی اوراق بلند مدت و کوتاه مدت بیشتر است.

• مسطح (Flat)

منحنی مسطح زمانی رخ می دهد که همه سر رسید ها بازدهی یکسانی داشته باشند. یعنی هیچ تفاوتی میان بازده اوراق قرضه ۱۰ ساله و ۳۰ ساله وجود ندارد. منحنی بازده مسطح، دوره گذار بین منحنی بازده نرمال و منحنی بازده معکوس است.

• برآمده (Humped)

منحنی بازده برآمده زمانی ایجاد می شود که بازده میان مدت از بازده کوتاه مدت و بلند مدت بیشتر باشد. این منحنی که بسیار نادر هم هست، زمانی رخ می دهد که رشد اقتصادی کند شده باشد.

عوامل موثر بر منحنی بازده (Influencing Factors)

• تورم (Inflation)

بانک های مرکزی تمایل دارند هنگامی که تورم افزایش پیدا کند، با افزایش نرخ بهره به این موضوع پاسخ دهند. افزایش تورم منجر به کاهش قدرت خرید می شود و بنابراین، سرمایه گذاران انتظار افزایش نرخ بهره کوتاه مدت را دارند.

• رشد اقتصادی (Economic Growth)

رشد شدید اقتصادی ممکن است به دلیل افزایش تقاضای کل منجر به افزایش تورم شود. رشد اقتصادی قوی همچنین به این معنی است که رقابت برای سرمایه وجود دارد و سرمایه گذاران، گزینه های بیشتری برای سرمایه گذاری دارند. بنابراین رشد اقتصادی قوی منجر به افزایش بازده و افزایش شیب منحنی بازده می شود.

• نرخ بهره (Interest Rates)

اگر بانک مرکزی نرخ بهره اوراق خزانه داری را افزایش دهد، این موضوع منجر به افزایش تقاضا برای اوراق خزانه داری می شود. افزایش تقاضا برای اوراق خزانه داری قیمت آن را افزایش داده و بازده آن را کاهش می دهد.

اهمیت منحنی بازده (Yield Curve)

• پیش بینی نرخ های بهره (Interest Rates)

شکل منحنی بازده به سرمایه گذاران کمک می کند تا از روند احتمالی آینده نرخ بهره مطلع شوند. اگر شیب منحنی افزایش پیدا کرده و رو به بالا باشد، یعنی سرمایه گذاران انتظار دارند اوراق بهادار بلند مدت بازده بیشتری داشته باشند در حالی که منحنی بازده معکوس یعنی اوراق بهادار کوتاه مدت بازده بیشتری دارند.

• واسطه گری مالی 

بانک ها و سایر واسطه های مالی، بیشتر سود خود را از طریق معاملات بین بازدهی های کوتاه مدت و بلند مدت کسب می کنند. هر چه شیب منحنی بیشتر و تندتر باشد، تفاوت بین نرخ وام کوتاه مدت و بلند مدت بیشتر خواهد بود و سود بانک ها و واسطه های مالی بیشتر خواهد شد. از طرف دیگر منحنی مسطح یا معکوس به معنای کاهش سود واسطه های مالی است.

• رابطه بین سر رسید و بازده (Maturity and Yield)

منحنی بازده رابطه بین سر رسید و بازده اوراق را نشان می دهد. اگر منحنی بازده به سمت بالا شیب داشته باشد، یعنی هر چه سرمایه گذار پول خود را برای مدت بیشتری سرمایه گذاری کند، سود بیشتر و البته ریسک بیشتری کسب می کند.

• ارزش گذاری بر روی سهام و سایر اوراق بهادار

این منحنی به سرمایه گذاران نشان می دهد که آیا ارزش یک سهم یا اوراق بهادار به طور موقت بیش از حد ارزش گذاری شده است یا خیر. مثلا اگر نرخ بازدهی یک سهم یا اوراق بالاتر از منحنی بازده باشد، این نشان می دهد که آن سهم یا اوراق کمتر از حد ارزش گذاری شده‌ است. همچنین اگر نرخ بازدهی آن سهم یا اوراق پایین تر از منحنی بازده باشد، یعنی آن سهم یا اوراق بالاتر از حد ارزش گذاری شده‌ است.

نظریه های مرتبط با منحنی بازده (Yield Curve Theories)

• نظریه انتظارات محض (Pure Expectation Theory)

این نظریه فرض می کند که سر رسید‌های مختلف می توانند جایگزین هم باشند و شکل منحنی بازده، تنها بستگی به انتظارات بازار از نرخ بهره در آینده دارد. بر اساس این نظریه، بازدهی در طول زمان تغییر می کند اما این نظریه نمی تواند جزئیات شکل منحنی بازده مختلف را توجیه کند. همچنین این نظریه ریسک نرخ بهره و ریسک سرمایه گذاری مجدد را نادیده می گیرد.

• نظریه ترجیح نقدینگی (Liquidity Preference Theory)

این نظریه در امتداد نظریه انتظارات محض است. این نظریه پرمیوم نقدینگی و پرمیوم سر رسید را نیز اضافه می کند. این نظریه ریسک بیشتری برای بدهی های بلند مدت نسبت به بدهی های کوتاه مدت در نظر می گیرد.

• نظریه بازار تقسیم بندی شده (Segmented Market Theory)

نظریه بازار تقسیم بندی شده بر اساس رابطه عرضه و تقاضا بین اوراق قرضه کوتاه مدت و بلند مدت است. این نظریه بر اساس این واقعیت است که سر رسید‌ های مختلف نمی توانند جایگزین یکدیگر شوند.
از آنجا که به خاطر ریسک پایین اوراق بهادار با سر رسید کوتاهمدت، سرمایه گذاران عمدتا اوراق بهادار با سر رسید کوتاه مدت را به اوراق بهادار با سر رسید بلند مدت را ترجیح می دهند، بنابراین قیمت اوراق بهادار کوتاه مدت بیشتر خواهد بود و در نتیجه بازدهی آن ها نیز کمتر خواهد بود.

نظریه جایگاه ترجیحی (Preference Habitat Theory)

این نظریه نیز به نوعی تکامل یافته نظریه بازار تقسیم بندی شده است. طبق این نظریه سرمایه گذاران افق های سرمایه گذاری خاصی را ترجیح می دهند. بنابراین برای اینکه خارج از این افق زمانی سرمایه گذاری کنند، به پرمیوم نیاز دارند تا ریسک آن ها را پوشش دهد. این نظریه دلیل بیشتر بودن بازده بلند مدت نسبت به بازده کوتاه مدت را بر اساس ترجیحات سرمایه گذاران توضیح می دهد.

رابطه بین اوراق قرضه و تورم (Bonds and inflation)

تورم دشمن شماره یک اوراق قرضه است. تورم باعث کاهش قدرت خرید جریان های نقدی آتی یک اوراق قرضه می شود. به بیان ساده، هر چه نرخ تورم فعلی بیشتر باشد و هر چه نرخ تورم انتظاری (در آینده) بیشتر باشد، بازده افزایش خواهد یافت چرا که سرمایه گذاران برای جبران ریسک تورم، بازده بالاتری طلب می کنند.

توجه داشته باشید که اوراق بهادار محافظت شده از تورم خزانه داری که اختصارا TIPS یا Treasury Inflation Protected Securities نامیده می شوند، یک روش ساده و موثر برای از بین بردن ریسک تورمی است چرا‌ که تضمین بازده واقعی (بازده اوراق معمولی + تورم) توسط دولت آمریکا را به شما می دهد.

بنابراین لازم است کاملا در مورد این ابزارها اطلاع داشته باشید و بدانید چگونه در مقابل تورم و سایر عوامل واکنش نشان می دهند.

تورم و اوراق درآمد ثابت (Inflation and fixed income bonds)

هنگامی که تورم منجر به افزایش نرخ بهره شود، می تواند بر دارایی ها و اوراق با درآمد ثابت تاثیر منفی بگذارد. بانک های مرکزی، مانند فدرال رزرو، معمولا اهداف تورمی دارند، وقتی تورم از آستانه مورد نظر آن ها تجاوز می کند، مسئولان نرخ بهره را افزایش می دهند.

بر اثر این اتفاق، دارایی های با درآمد ثابت جدید، نرخ بهره بالاتری نسبت به دارایی های با درآمد ثابت قدیمی پرداخت می کنند و این موجب می شود دارایی های قدیمی جذابیت خود را از دست داده و قیمت آن ها کاهش یابد. به عبارت دیگر یک رابطه معکوس بین نرخ بهره و قیمت دارایی های با درآمد ثابت وجود دارد. همچنین تورم بالا می تواند بازدهی استراتژی های متکی به درآمدهای ثابت را تضعیف کند.

تورم بازده صندوق های درآمد ثابت را نیز تحت تاثیر قرار م ‎‌دهد. اگر بازده سالانه یک صندوق درآمد ثابت، ۲۰ درصد باشد اما تورم سالانه، ۴۰ درصد باشد آنگاه سرمایه گذاری در این صندوق نه تنها هیچ سودی ندارد بلکه بازده واقعی سالانه آن منفی ۲۰ درصد است؛ یعنی با وجود افزایش ۲۰ درصدی در رقم پول دریافتی طی یک سال، از آنجایی که ارزش پول ۴۰ درصد، یعنی به اندازه تورم کاهش یافته است، سرمایه گذاری در این صندوق با زیان همراه بوده است.

نرخ بهره و نرخ تورم (Interest rate and inflation rate)

دارایی های با درآمد ثابت، اوراق بدهی است که به صورت منظم درآمد ایجاد می کنند. به سود دوره ای و منظم اوراق درآمد ثابت، کوپن نیز گفته می شود.

این پرداخت ها تا زمان رسیدن به سر رسید ادامه پیدا می کند و در سر رسید، اصل اوراق بازپرداخت می شود. از جمله اوراق بدهی می توان به اوراق قرضه شرکتی، اوراق بدهی دولت، اوراق قرضه شهرداری و گواهی های سپرده اشاره کرد.

به عنوان مثال، یک شرکت اوراق قرضه ای به ارزش اسمی ۱۰۰۰ دلار و سود ۵ درصد و سر رسید ۵ ساله منتشر می کند. این اوراق به مدت پنج سال، سالانه ۵۰ دلار پرداخت می کند و پس از سر رسید اوراق، ۱۰۰۰ دلار را پس می دهد.

حال تصور کنید که تورم افزایش یافته و در نتیجه آن، نرخ بهره بالا برود. در این صورت همین شرکت برای رقابت با سایر کسانی که اوراق قرضه منتشر کرده اند، باید اوراق پنج ساله با سود ۶ درصد منتشر کند. اگر سرمایه گذاری که اوراق ۵ درصدی را خریداری کرده است، بخواهد آن ها را در بازار به فروش برساند، باید با اوراق قرضه جدید که سالانه ۶ درصد سود می دهند، رقابت کند.

بنابراین بعید به نظر می رسد که وی بتواند اوراق قرضه خود را به ارزش اسمی آن یعنی ۱۰۰۰ دلار به فروش برساند. در عوض، ارزش این اوراق قرضه حدود ۸۵۰ دلار خواهد بود که با پرداخت کوپن سالانه ۵۰ دلاری، بازده آن به سالانه ۶ درصد تبدیل می شود.

البته واضح است که دارندگان اوراق قرضه همیشه می توانند اوراق خود را تا سر رسید نگه داشته و ارزش کامل ۱۰۰۰ دلاری آن را دریافت کنند. این مثال تنها برای نشان دادن این قضیه بود که چگونه افزایش بازده اوراق جدید می تواند بر قیمت اوراق قدیمی تاثیر بگذارد.

ریسک تورمی و اوراق با درآمد ثابت (Inflation risk and fixed income bonds)

درک تفاوت بین نرخ بهره اسمی و واقعی نیز به شما کمک خواهد کرد تا بتوانید درک بهتری از تاثیر تورم بر دارایی های با درآمد ثابت داشته باشید. نرخ سود اسمی یک اوراق قرضه، بدون در نظر گرفتن تورم محاسبه می شود و یک سرمایه گذار تنها در صورت صفر بودن تورم، به مقدار بازده اسمی، سود کسب خواهد کرد. نرخ سود واقعی اوراق قرضه، با کسر نرخ تورم از بازده اسمی آن حاصل می شود، بنابراین درصد سود واقعی، تنها با تورم زدایی از کل سود دریافتی است که درست برآورد می شود.

به عنوان مثال، اگر نرخ بهره اسمی ۴ درصد و تورم ۳ درصد باشد، نرخ بهره واقعی ۱ درصد خواهد بود. اگر تورم بالاتر از نرخ بازده اسمی باشد، بازده دارندگان اوراق قرضه، کمتر از افزایش هزینه های زندگی ناشی از تورم خواهد بود. از آنجایی که بسیاری از سرمایه گذاران، اوراق قرضه را به عنوان منابع درآمد قابل پیش بینی در نظر می گیرند، وقتی تورم افزایش پیدا کند، سود (بازده) حاصل از این اوراق کاهش پیدا می کند.

به ریسک افزایش تورم و متعاقبا کاهش بازده واقعی اوراق قرضه، ریسک تورمی گفته می شوند.

یکی از مهمترین پیچیدگی های مربوط به تورم این است که تاثیر آن بر سرمایه گذاری ها به صراحت بیان نشده است. در عوض، سرمایه گذاران اغلب شاخص های اقتصادی مانند شاخص قیمت تولید کننده (PPI) و شاخص قیمت مصرف کننده (CPI) را بررسی می کنند تا از روند عمومی تورم مطلع شوند.

وقتی اقتصاددانان از تورم صحبت می کنند، غالبا منظور آن ها افزایش شاخص قیمت مصرف کننده است. این شاخص، قیمت های کلی را در سطح خرده فروشی بررسی می کند. اما شاخص قیمت تولید کننده، شامل قیمت کالاهای سرمایه ای و مصرفی است که غالبا از سوی خرده فروشان به تولید کنندگان پرداخت می شوند.

بنابراین روند تورمی در PPI معمولا زودتر از CPI منعکس می شود به همین خاطر می توان PPI را به عنوان یک سیگنال اولیه از تورم قریب الوقوع در نظر گرفت.

نرخ بهره کوتاه مدت، بلند مدت و انتظارات تورمی (Short-term, long-term interest rates and inflation expectations)

زمان بندی جریان نقدی در یک اوراق قرضه بسیار مهم است. این موضوع شامل مدت سر رسید اوراق قرضه نیز می شود.

اگر فعالان بازار، معتقد باشند که در آینده تورم بالاتری رخ می دهد، نرخ بهره و بازده اوراق قرضه افزایش می یابد و قیمت اوراق کاهش پیدا می کند زیرا بازار به دنبال بازدهی بالاتر برای محافظت در برابر تورم است. اوراق قرضه ای که بیشترین جریان نقدی را دارد، بازده شان افزایش یافته و قیمت آن ها بیشترین کاهش را خواهد یافت.

تورم و همچنین انتظارات تورمی تابعی از تلاطم و تغییرات بین نرخ بهره کوتاه مدت و بلند مدت است. در سراسر جهان، نرخ بهره کوتاه مدت توسط بانک مرکزی تعیین می شود. در ایالات متحده، فدرال رزرو نرخ وجوه فدرال (نرخ بهره) را تعیین می کند. همچنین به صورت تاریخی، سایر نرخ های بهره کوتاه‌ مدت که از دلار تاثیر زیادی می گیرند مانند نرخ بهره استقراض بین بانکی لندن (London Interbank Offered Rate – LIBOR) که (London Interbank Bid Rate – LIBID) نیز گفته می شود با نرخ بهره وجوه فدرال همبستگی تنگاتنگی دار‌د.

FOMC نرخ بهره فدرال را برای دستیابی به دو هدف یعنی رشد اقتصادی و حفظ ثبات قیمت ها تغییر می دهد. این کار برای فدرال رزرو ساده نیست، به همین خاطر مدام در مورد سطح این نرخ توسط اعضای این نهاد بحث می شود و بازار نیز نظرات خود را در مورد عملکرد این نهاد ارائه می کند.

اما در مود نرخ های بهره بلند مدت، بانک های مرکزی آن ها را اداره نمی کنند بلکه بازار (نیروهای عرضه و تقاضا) قیمت های تعادلی را برای اوراق قرضه بلند مدت و نرخ بهره آن تعیین می کنند.

اگر بازار اوراق قرضه بر این اعتقاد باشد که FOMC نرخ بهره را بسیار پایین قرار داده است، انتظارات تورمی افزایش پیدا کرده و نرخ بهره بلند مدت نسبت به نرخ بهره کوتاه مدت افزایش می یابد. (شیب منحنی بازده افزایش می یابد) اما اگر بازار معتقد باشد که FOMC نرخ بهره را بسیار بالا تعیین کرده است، عکس این اتفاق رخ می دهد و نرخ بهره بلند مدت و در نتیجه بازده اوراق بلند مدت، نسبت به نرخ بهره کوتاه مدت کاهش پیدا می کند و منحنی بازده مسطح می شود.

بازده اوراق خزانه (Treasury yield) چگونه بر ارزها تاثیر می گذارد؟

اوراق قرضه دولتی به دلیل امنیت بالا در سرمایه گذاری، در مقایسه با سایر دارایی ها مانند سهام، از بازده کمتری برخوردارند. این بدان دلیل است که پرداخت کوپن (بهره) در اوراق قرضه دولتی تضمین شده است، بنابراین به عنوان یک سرمایه گذاری بسیار امن در نظر گرفته می شود.

هنگامی که «ریسک گریزی» در بازار افزایش پیدا می کند، این امر منجر به آن می شود که سرمایه گذاران به دنبال اوراق قرضه با کیفیت بالاتر بروند.

این سرمایه گذاران، تمایل به خرید اوراق قرضه دولت آمریکا دارند و بازده آن‌، به خاطر این افزایش فشار خرید، کاهش می یابد. در چنین شرایطی، ارزش دلار آمریکا افزایش می یابد و ارزش نسبی ارزهای دیگر، به طور معمول کاهش می یابد.

به عنوان مثالی برای توضیح چگونگی ارتباط ارزش ارز با قیمت اوراق خزانه دولتی، هنگام انتشار داده خرده فروشی آمریکا، در صورتی که این آمار بسیار بهتر از حد انتظار باشد، قیمت اوراق ۱۰ ساله خزانه داری معمولا به شدت سقوط می کند، در نتیجه بازده این اوراق افزایش پیدا می کند.

بازده بالاتر اوراق قرضه، نشان دهنده خطر افزایش نرخ بهره در آمریکا است. همچنین اوراق قرضه با بازدهی بالاتر، باعث جذب سرمایه گذاران خارجی می شود. که در اثر این رخداد، سرمایه گذاران ارزهای محلی خود را برای خرید دلار به فروش می رسانند. این امر منجر به افزایش قیمت دلار در برابر این ارزها می شود.

همانطور که در مثال بالا اشاره شد، نرخ سود اوراق قرضه دولتی که در بازده اوراق خزانه داری خود را نشان می دهد، می تواند تاثیر قابل توجهی بر ارزش دلار آمریکا داشته باشد. نمودار زیر نشان می دهد که معمولا همبستگی قدرتمندی میان بازده اوراق قرضه ۱۰ ساله خزانه داری آمریکا با جفت ارز USD/JPY وجود داشته است.

این نمودار نشان می دهد که با افزایش بازده اوراق قرضه ۱۰ ساله خزانه داری آمریکا، افزایش متناظری در جفت ارز USD/JPY دیده می شود. برعکس هنگامی که بازده این اوراق کاهش می یابد، نرخ USD/JPY نیز کاهش می یابد.

البته این همبستگی به فراخور اتفاقات مختلف بازار، ممکن است کمتر یا بیشتر نیز باشد. نکته ای که حائز اهمیت است، این است که نباید این همبستگی را مبنای اصلی تحلیل و معاملات خود قرار دهیم، بلکه از آن به عنوان ابزاری کمکی در تحلیل خود استفاده کنیم.

استفاده از اسپرد (Spread) اوراق قرضه و تفاوت نرخ بهره در معاملات

روند معاملات اوراق قرضه دولتی و نرخ بازدهی اوراق خزانه می توانند نقش بسزایی در بازار ارز داشته باشند. هنگامی که اختلاف بازده اوراق قرضه و نرخ بهره دو کشور افزایش می یابد، مدیران صندوق های سرمایه گذاری به سمت سرمایه گذاری در کشورهایی که بازده اوراق بیشتری دارند، متمایل می شوند.

به عنوان نمونه ای از معامله حملی، وضعیتی را در نظر بگیرید که نرخ بهره استرالیا بیش از پنج درصد است، در حالی که نرخ بهره ایالات متحده زیر دو درصد است. چنین اختلاف مهمی در نرخ بهره می تواند باعث افزایش تمایل برای سرمایه گذاری بر روی اختلاف نرخ بهره میان این دو اقتصاد بزرگ شود.

معاملات انتقالی موفق عمدتا دارای بازده مثبت هستند، بدین صورت که ارز با بالاترین نرخ بهره را خریداری کرده و ارزی را که پایین ترین نرخ بهره را دارد به فروش برسانید و همچنین می توانید ترکیبی از معامله حملی در کنار استراتژی استفاده از خط روند را به کار برده تا در دوره سرمایه گذاری مورد نظر، سود خود را افزایش دهید. همانطور که در سال ۲۰۰۰، معامله گران و بانک های سرمایه گذاری با خرید دلار استرالیا در مقابل دلار آمریکا به چنین سودی دست یافتند.

در آن زمان اسپرد (به فاصله میان دو چیز اسپرد می گویند: برای مثال فاصله بین بازده اوراق دو کشور را اسپرد آن دو اوراق می گویند) بازدهی میان دلار آمریکا و دلار استرالیا افزایش یافت و دلار استرالیا در عرض چند ماه شروع به صعود کرد.

تفاوت میان نرخ بهره در آن زمان ۲.۵ درصد به نفع دلار استرالیا بود که به افزایش ۳۷ درصدی نرخ دلار استرالیا در برابر دلار آمریکا طی سه سال انجامید. در آن زمان، معامله گران علاوه بر کسب سود ناشی از حرکات قیمت، سود روزانه (تفاوت نرخ بهره) حاصل از معامله حملی را نیز دریافت می کردند.

در کنار جفت ارز محبوب AUD/USD برای معامله حملی، ارزهای با بازدهی پایین مانند فرانک سوئیس یا ین ژاپن نیز در برابر ارزهای با بازده بالا مانند دلار استرالیا و نیوزلند فروخته شدند و برای معامله حملی گزینه مناسبی بودند. این روش معامله گری به ویژه در سال ۲۰۰۷، بسیار سودآور بود. در آن زمان بازده اوراق قرضه ژاپن تنها نیم درصد بوده و بازده اوراق قرضه استرالیا تا ۸.۲۵ نیز رسید.

در زمان بحران اقتصاد جهانی در سال ۲۰۰۸، بازار بین المللی اوراق قرضه جایگاه قابل توجهی پیدا کرده بود. بسیاری از کشورها شروع به کاهش نرخ بهره کردند که منجر به خنثی شدن معاملات انتقالی شده و فشار مستمری بر دلار استرالیا و نیوزلند وارد کرد.

در سال های اخیر، با کاهش اختلاف بین بازده در ارز‌های اصلی، محبوبیت استراتژی معامله حملی کاهش یافته است. با این وجود برخی صندوق های پوشش ریسک (Hedge Founds)، بانک های سرمایه گذاری و سایر موسسات مالی، همچنان از تفاوت نرخ بهره در زمانی که فکر می کنند می توانند بازدهی مناسبی داشته باشند، استفاده می کنند.

در انتها

بازده اوراق قرضه سنجه ای مهم برای اقتصاد کشورها است و تقریبا تمام مناسبات اقتصادی یک کشور بر پایه آن پیش می رود.

این اوراق نشان از سلامت اقتصاد یک کشور دارد و می تواند به سرمایه گذاران در مورد چگونگی وضعیت اقتصادی در آینده نزدیک و حتی آینده ای دور، نشانه هایی ارائه کند. با این حال گاهی دولت ها و حتی بانک های مرکزی با اهداف مختلف، اقدام به دستکاری بازده این اوراق می کنند. این موضوع باعث می شود که دید روشنی از آینده اقتصاد به سرمایه گذاران ارائه نشود. همچنین در این شرایط، تخصیص بهینه منابع صورت نمی گیرد.

اگر نرخ بهره بلند مدت پایین تر از حد لازم باشد، شرکت هایی بدون بهره وری ظهور می کنند که در آینده با نکول های بزرگ، باعث شوک به سیستم اقتصادی می شوند. همچنین اگر نرخ بهره بلند مدت بیش از حد زیاد باشد، ممکن است شرکت هایی با بهره وری بالا نیز نتوانند از پس هزینه استقراض برآیند و مجبور به تعدیل نیرو شوند که در این صورت رکود در اقتصاد گسترش پیدا می کند.

همچنین برای سرمایه گذاران مهم است که نحوه تحلیل اوراق قرضه را درک کنند. این کار به آن ها نحوه چگونگی تخصیص منابع را آموزش می دهد. آن ها متوجه خواهند شد که در آینده‌ ای مشخص، باید انتظار چه میزان سود از سرمایه گذاری های مختلف را داشته باشند و در صورتی که آن سرمایه گذاری نتواند سود مشخص را ارائه کند، بهتر است به سراغ سرمایه گذاری با بهره وری بالاتر بروند.

نرخ بهره‌، بازدهی اوراق و انتظارات تورمی با یکدیگر همبستگی دارند. طبق دستورات بانک مرکزی، تغییرات کوتاه مدت نرخ بهره بسته به انتظارات تورمی بازار، بر بازده اوراق قرضه با سر رسید‌های متفاوت تاثیر گذار است.

برای مثال، تغییر نرخ بهره کوتاه مدت در مواقعی که تاثیری بر نرخ بهره بلند مدت ندارد، تاثیر کمی بر بازده و قیمت اوراق قرضه بلند مدت دارد.

با‌ این حال تغییر نرخ بهره کوتاه مدت در زمان هایی که بر نرخ بهره بلند مدت تاثیر گذار است، می تواند تاثیر بزرگی بر بازده اوراق و قیمت اوراق بلند مدت داشته باشد.

به بیان ساده‌، تغییرات نرخ بهره کوتاه مدت بیشتر بر اوراق کوتاه مدت تاثیر دارد و تغییر در نرخ بهره بلند مدت بر اوراق قرضه بلند مدت تأثیر گذار است و تأثیری بر اوراق کوتاه مدت ندارد. کلید فهمیدن این سوال که تغییر نرخ بهره چه تاثیری بر قیمت و بازده اوراق قرضه دارد این است که محل اوراق قرضه را روی منحنی بازده شناسایی کنید، و همچنین پویایی تغییرات و اثرات متقابل بین نرخ کوتاه مدت و بلند مدت نرخ بهره را درک کنید.