داده اقتصادی GDP (تولید ناخالص داخلی) در بازار فارکس حائز اهمیت هستند. ارقام GDP به عنوان شاخصی به کار می روند که فاندامنتالیست ها برای سنجش سلامت کلی و رشد احتمالی یک کشور از آن ها استفاده می کنند. در نتیجه نوساناتی در بازار فارکس در طول انتشار GDP مشاهده می شوند.

تولید ناخالص داخلی

Gross Domestic Product (GDP)

مفهوم تولید ناخالص داخلی برای اولین بار در سال ۱۹۳۷ در گزارشی به کنگره در پاسخ به رکود بزرگ ارائه شد.

این گزارش توسط یک اقتصاد دان در دفتر ملی تحقیقات اقتصادی به نام سیمون کوزتس طراحی شده بود. در آن زمان، سیستم مهم سنجش اقتصاد، GNP یا تولید ناخالص ملی (Gross National Product) بود. پس از کنفرانس برتون وودز در سال ۱۹۴۴، تولید ناخالص داخلی به طور گسترده ای به عنوان ابزاری استاندارد برای اندازه گیری اقتصاد ملی پذیرفته شد. اگر چه ایالات متحده تا سال ۱۹۹۱ همچنان از GNP برای معیار رسمی رفاه اقتصادی خود استفاده می کرد و پس از آن به تولید ناخالص داخلی تغییر کرد.

با این حال، از ابتدای دهه ۱۹۵۰، برخی از اقتصاد دانان و سیاست گذاران شروع به زیر سوال بردن شاخص تولید ناخالص داخلی کردند. برخی مشاهده کرده اند که گرایش به پذیرش تولید ناخالص داخلی به عنوان یک شاخص مطلق شکست یا موفقیت یک کشور، بدون توجه به سلامتی، شادی، برابری و سایر عوامل تشکیل دهنده رفاه عمومی می تواند ما را دچار اشتباه کند.

روش محاسبه تولید ناخالص داخلی (GDP)

تولید ناخالص داخلی را به سه روش تعیین می کنند. از نظر تئوری هر سه روش باید به یک نتیجه واحد برسد. این سه رویکرد عبارتند از رویکرد تولید (یا ستانده یا ارزش افزوده)، رویکرد درآمد و رویکرد هزینه های تخمین زده شده.

مستقیم ترین روش، روش تولید است که در آن خروجی های هر طبقه از تولید کنندگان اقتصادی را جمع کرده تا به کل برسد. رویکرد هزینه بر این اصل کار می کند که تمام محصولات باید توسط شخصی خریداری شود، بنابراین کل محصولات باید برابر با کل هزینه های مردم برای خرید باشد. رویکرد درآمد بر این اصل است که درآمد عوامل تولید باید برابر با ارزش کل محصولی باشد که آن ها خریداری می کنند و تولید ناخالص داخلی برابر با مجموع درآمد تولید کنندگان است. در ادامه به این سه رویکرد نگاهی دقیق تر می اندازیم.

• رویکرد تولید

این رویکرد به عنوان رویکرد ارزش افزوده نیز شناخته می شود. این روش محاسبه می کند که چه مقدار ارزش در هر مرحله از تولید ایجاد می شود.

برای بدست آوردن ارزش افزوده نا خالص باید مصرف میانی را از ارزش ناخالص تولید کسر کنیم. مصرف میانی شامل مواد، لوازم و خدمات مورد استفاده برای تولید کالا یا خدمات نهایی است. ارزش ناخالص تولید نیز برابر با ارزش کل کالاها و خدمات فروخته شده بعلاوه ارزش تغییرات در موجودی شرکت ها است.

ارزش افزوده نا خالص = ارزش نا خالص تولید – ارزش مصرف میانی

حال با جمع کردن ارزش افزوده ناخالص از سوابق شرکت ها می توانیم به تولید ناخالص داخلی کل کشور دسترسی پیدا کنیم.

• رویکرد درآمد

در این روش، تولید نا خالص داخلی از طریق محاسبه درآمد افراد فعال در یک حرفه اندازه گیری می شود. در اینجا دستمزد های نیروی کار، بهره سرمایه، اجاره بهای املاک و سود کارآفرینی با یکدیگر جمع شده و در نهایت تولید ناخالص داخلی را تشکیل می دهند.

در ایالات متحده، درآمدها به پنج دسته تقسیم شده است:

۱- دستمزد، حقوق و درآمد اضافی نیروی کار، ۲- سود شرکتی، ۳- سود و درآمد سرمایه گذاری متفرقه، ۴- درآمد کشاورزان و ۵-درآمد حاصله از مشاغل غیر کشاورزی.

برای به دست آوردن تولید ناخالص داخلی از این روش باید تنظیماتی صورت پذیرد:

۱- مالیات های غیر مستقیم منهای یارانه ها اضافه شود تا هزینه های جانبی در محاسبات لحاظ شود.

۲- استهلاک به آمار اضافه شود.

تولید نا خالص داخلی بر اساس درآمد کل به روش های مختلفی محاسبه می شود. اما یکی از رایج ترین آن ها روش زیر است:

تولید نا خالص داخلی = درآمد کارکنان + مازاد ناخالص عملیاتی + درآمد ناخالص غیر عملیاتی + مالیات منهای یارانه تولید و واردات

در این معادله:

• درآمد کارکنان برابر است با کل حقوق کارکنان شامل دستمزدها و همچنین کمک های کارفرما به برنامه های تامین اجتماعی است.
• مازاد ناخالص عملیاتی، درآمد مازادی است که صاحبان کسب و کارهای ثبت شده دارند. این بخش اغلب به عنوان سود نامیده می شود.
• درآمد ناخالص غیر عملیاتی، همان درآمد ناخالص عملیاتی اما برای شرکت هایی است که به صورت رسمی ثبت نشده اند. مانند کسب و کارهای خرد، ماهی گیران و شکارچیان تفریحی، فروشندگان غیر رسمی و…

• رویکرد هزینه ای

روش سوم برای تخمین تولید ناخالص داخلی، محاسبه مجموع هزینه ها برای خرید کالا و خدمات است. منطق این است که تمام کالاها در اقتصاد توسط فردی خریداری می شوند پس با محاسبه کل هزینه ها می توان به کل تولید رسید. سازمان تحلیل اقتصادی آمریکا از “روش هزینه” و با استفاده از فرمول زیر این شاخص را محاسبه می کند.

(واردات (M) – صادرات (X)) + هزینه دولت (G) + سرمایه گذاری (I) + مصرف (C) = تولید نا خالص داخلی (GDP)

GDP = Consumption (C) + Investment (I) + Government Spending (G) + (Exports (X) – Imports (M))

در این معادله:

• مصرف

معمولا بزرگترین مولفه در تولید ناخالص داخلی، بخش مصرف است. این مولفه هزینه کردهای شخصی را تحت یکی از دسته بندی های زیر قرار می دهد.

کالاهای بادوام، کالاهای غیر بادوام و خدمات.

به عنوان مثال می توان به غذا، اجاره بها، بنزین، جواهرات و هزینه های پزشکی اشاره کرد. اما خرید مسکن جدید از آنجایی که یک هزینه سرمایه ای است، شامل این بخش نمی شود.

• سرمایه گذاری

 شامل سرمایه گذاری تجاری در تجهیزات می شود اما شامل مبادله دارایی های موجود نمی شود.

به عنوان مثال، می توان به ساخت یک معدن جدید، خرید نرم افزار یا خرید تجهیزات یک کارخانه اشاره کرد. هزینه خانوارها (نه دولت) برای خرید خانه جدید در این بخش گنجانده می شود. خرید محصولات مالی مانند سهام یا اوراق قرضه اگر چه در بین مردم به عنوان سرمایه گذاری مطرح می شود اما در این بخش قرار نمی گیرد.

دلیل این امر ساده است. اگر یک فرد برگه ای سهام از شرکتی بخرد و شرکت پول حاصل از فروش سهام را خرج خرید تجهیزات کند، در واقع یک پول دوبار در تولید ناخالص داخلی محاسبه شده است. بنابراین، انتقال سهام و اوراق قرضه از آنجایی که تنها مبادله دارایی است، جز بخش سرمایه گذاری محاسبه نمی شود.

• هزینه های دولتی

مجموع مخارج دولت برای کالا و خدمات در این بخش قرار می گیرد. این مولفه شامل حقوق کارمندان دولتی، خرید سلاح و هر گونه هزینه سرمایه گذاری توسط دولت است. در این حال پرداخت های انتقالی مانند بیمه تامین اجتماعی یا مزایای بیکاری محاسبه نمی شود. چرا که این مولفه ها یکبار دیگر در بخش مصرف محاسبه خواهد شد.

• صادرات

 برابر است با تمام کالا و خدماتی که در کشور تولید شده است اما خارج از کشور مصرف شده است.

• واردات

 برابر است با تمام کالا و خدماتی که در خارج از کشور تولید شده است اما در داخل کشور مصرف شده است. توجه داشته باشید که در بخش واردات و صادرات مخارج کالا و خدمات واسطه ای به حساب نمی آید.

به عنوان مثال، اگر یک خودروساز قطعات خودرو را خریداری کرده و با آن ها یک ماشین بسازد، قطعاتی که وارد شده است، در محاسبه تولید ناخالص داخلی لحاظ نمی شوند، بلکه تنها خودروی نهایی در محاسبات می آید. اما اگر یک تعمیرکار خودرو تعدادی قطعه وارد کرده و بر روی ماشین های خراب نصب کند، این قطعا چون به مصرف کننده نهایی رسیده است، در محاسبه تولید ناخالص داخلی لحاظ می شوند.

تفاوت تولید نا خالص داخلی (GDP) و تولید نا خالص ملی (GNP)

تولید نا خالص داخلی عبارت است از محصولاتی که در داخل مرزهای یک کشور تولید شده است. اما تولید ناخالص ملی محصولاتی است که توسط شرکت های تحت مالکیت شهروندان یک کشور تولید می شود. اگر همه بنگاه های تولیدی در یک کشور متعلق به شهروندان همان کشور باشد و آن شهروندان در خارج از کشور هیچ شرکتی را تصاحب نکرده باشند، این دو معیار با هم برابر خواهد بود.

اما در عمل این گونه نیست. به عنوان مثال در ایالات متحده شرکت های خارجی بسیار زیادی فعال هستند و همچنین آمریکایی های زیادی نیز در کشورهای خارجی سرمایه گذاری کرده اند. به طور کلی تولید نا خالص ملی برابر است با تولید نا خالص داخلی بعلاوه‌ درآمدهای دریافتی از کشورهای دیگر منهای درآمد های پرداختی به سایر نقاط جهان.

در سال ۱۹۹۱، ایالات متحده استفاده از تولید ناخالص ملی برای توصیف اقتصاد خود را متوقف کرد و آن را به تولید ناخالص داخلی تغییر داد. محاسبه تولید ناخالص ملی کار آسانی نیست. مهم ترین دلیل آن عدم تطابق های اقتصاد و ناتوانی برای قیمت گذاری صحیح بر روی دارایی ها خصوصا در اقتصادهایی است که از شفافیت کافی برخوردار نیستند.

تولید ناخالص داخلی اسمی و واقعی

روش هایی که در بالا برای آمار تولید ناخالص داخلی ارائه شد، برای محاسبه “تولید ناخالص داخلی اسمی” استفاده می شود. با این حال ارزش پول یک کشور در این آمار بسیار دخیل است.

تصور کنید ۱۰ سال پیش خرید یک خودکار یک دلار هزینه داشته باشد و امروز همان خودکار با همان کیفیت ۱.۵ دلار هزینه داشته باشد. در اینجا چیز جدیدی در اقتصاد ایجاد نشده است، تنها ارزش پول کاهش یافته است.

برای جبران این اثرات، تولید ناخالص داخلی برای سال های مختلف را نسبت به یک سال پایه می سنجند تا اثرات تغییرات مثبت و منفی در نرخ ارز خنثی شود. تعدیلات به این صورت است که تولید نا خالص داخلی را در ارزش پول سال پایه ضرب و بر ارزش پول سال جاری تقسیم می کنند، تا تولید ناخالص داخلی بر مبنای سال پایه به دست آید.

برای مثال فرض کنید تولید نا خالص داخلی یک کشور در سال ۱۹۹۰، ۱۰۰ میلیون دلار و تولید ناخالص داخلی آن کشور در سال ۲۰۰۰، ۳۰۰ میلیون دلار باشد. همچنین فرض کنید که به خاطر تورم ارزش پول این کشور در طی این مدت نصف شده باشد. برای آنکه بتوانیم مقایسه معنی داری بین تولید ناخالص داخلی در سال های ۲۰۰۰ و ۱۹۹۰ داشته باشید، باید تعدیلات مربوط به تغییر نرخ ارز را در نظر بگیریم.

از آنجایی که ارزش پول در سال ۲۰۰۰ نصف سال ۱۹۹۰ است، باید تولید ناخالص داخلی در سال ۲۰۰۰ را بر ۲ تقسیم کنیم. بنابراین، تولید ناخالص داخلی واقعی این کشور در سال ۲۰۰۰ برابر با ۱۵۰ میلیون دلار خواهد بود. اهمیت این موضوع آنجا است که بدانیم نرخ رشد اقتصادی این کشور در طول این دوره ده ساله تنها ۵۰ درصد بوده است، در حالی که به صورت اسمی به نظر می رسد این اقتصاد ۲۰۰ درصد رشد اقتصادی را تجربه کرده است.

یکی دیگر از تنظیماتی که می توان در تولید ناخالص داخلی انجام داد، تنظیمات مربوط به جمعیت است. اگر تولید ناخالص داخلی یک کشور در یک دوره معین دوبرابر شود اما جمعیت آن کشور سه برابر شود، افزایش تولید ناخالص داخلی لزوما به معنای افزایش استاندارد زندگی نخواهد بود. در اینجا از معیار دیگری به نام سرانه تولید ناخالص داخلی استفاده می شود که تولید ناخالص داخلی را بر جمعیت تقسیم می کند.

برابری قدرت خرید و مقایسه کشورها

همانطور که گفته شد، می توان تولید ناخالص داخلی کشورها را بر اساس ارزش پول ملی آن ها مقایسه کرد تا اثرات تغییرات نرخ ارز جبران شود.

اما نرخ برابری ارز، معیار چندان مطمئنی نیست، چرا که اکثر کشورها به شیوه های مختلف در نرخ ارز مداخله می کنند. برخی از کشورهای نفت خیز (که عمدتا وارد کننده هستند) با تقویت ارز ملی خود، تلاش می کنند تا رفاه بیشتری در جامعه خود ایجاد کنند، همچنین برخی از کشورهای صنعتی (که عمدتا صادر کننده هستند) با تضعیف نرخ ارز خود تلاش می کنند تا برای محصولات خود در بازار جهانی مزیت رقابتی ایجاد کنند.

در اینجا دیگر به راحتی نمی توان تولید نا خالص داخلی کشورها را با یکدیگر مقایسه کرد. در این حالت از معیاری به نام برابری قدرت خرید یا PPP استفاده می شود.

در این روش یک سبد کالا که مشخص کننده CPI یا هزینه های مصرف کننده است، با ارز محلی آن کشور خریداری می شود، سپس همان سبد کالا را با ارز‌های جهانی (عموما دلار آمریکا) خریداری می کنند. با مقایسه تفاوت قیمت دو عدد به دست آمده، می توان برابری دقیق تری از نرخ ارز کشورهای مختلف داشت.

به عنوان مثال فرض کنید کشوری مصنوعا ارزش ارز خود را پایین نگه داشته است. در این حالت قیمت کالا و خدماتی که در این کشور تولید می شود، نسبت به کالا و خدمات جهانی ارزان تر به نظر می رسد، در حالی که ارزش آن ها در بازار جهانی بسیار بالاتر است. بنابراین GDP واقعی این کشور اگر با توجه به برابری قدرت خرید دوباره تنظیم شود، بالاتر از GDP واقعی این کشور بدون تنظیم با برابر قدرت خرید خواهد بود. به طریق مشابه، اگر کشور ارز خود را مصنوعا با ارزش نگه دارد، GDP تنظیم شده با برابری قدرت خرید بسیار کمتر از GDP واقعی این کشور بدون چنین تنظیمی خواهد بود.

نکته ای که باید توجه کرد این است که ارزش کالا و خدماتی که با نرخ های جهانی معامله می شوند (مانند نفت، گاز، سلاح، لوازم الکترونیکی و…) در این روش لحاظ نمی شوند چرا که تقریبا تمام کشورها قیمت جهانی آن را می پردازند و قیمت محلی در مورد آن معنایی ندارد.

رابطه GDP و بازار فارکس

شاید معامله بر اساس این داده ها کمی مشکل باشد. این بدان دلیل است که گاها بازار پیش از انتشار داده بر روی تغییرات آن قیمت گذاری می کند. به عنوان مثال، اگر انتظار برود که کشور خاصی رشد تولید ناخالص داخلی بالایی داشته باشد و این انتظار محقق شود، معمولا ارز آن کشور کاهش می یابد. چرا که قبلا این داده های مورد انتظار قیمت گذاری شده است و معمولا بازار درصدی برای آمار بهتر از پیش بینی در نظر می گیرد.

این اتفاق در مورد تمام اخباری که بازار بیش‌ از حد منتظر آن هاست و انتظار داده های نسبتا بزرگی دارد، رخ می دهد. بنابراین به سادگی نمی توان متوجه شد که بازار پس از انتشار داده هایی مانند تولید ناخالص داخلی چه واکنشی نشان می دهد.

سناریوی دیگر این است که داده ها نسبت به پیش بینی بازار بسیار کمتر یا بسیار بیشتر باشد. در اینجا به احتمال بسیار زیاد شاهد نوسانات بالایی خواهیم بود چرا که سرمایه گذاران به این عدد واکنش نشان می دهند. اگر نرخ رشد اقتصادی بسیار بهتر از پیش بینی ها باشد، شاهد رشد ارز و اگر بسیار بدتر از پیش بینی ها باشد، شاهد کاهش ارز خواهیم بود.

سناریوی دیگر این است که اقتصادی چند فصل متوالی شاهد رشد اقتصادی پایین یا حتی منفی بوده است و در آخرین آمار، بر خلاف پیش بینی ها شاهد رشد اقتصادی است.

در این جا قیمت ارز در چند دقیقه و حتی چند ساعت اولیه رشد خواهد داشت اما پس از رشد اولیه شاهد بازگشت قیمت ارز خواهیم بود چرا که انتشار این داده اگر چه مهم است، اما تغییری در تصویر کلی ارز نمی گذارد. سرمایه گذار برای تغییر جهت سرمایه گذاری خود در ارز نیاز به چندین داده دارد که داده های اولیه را تایید کند. در ادامه نمونه هایی برای معامله بر اساس داده های GDP می آوریم.

• انتشار آمار بدتر از پیش بینی منجر به فروش ارز مورد نظر نسبت به دیگر ارزها می شود (کاهش ارزش USD در مقابل EUR).

• انتشار آمار GDP بهتر از پیش بینی، سبب تقویت ارز مذکور نسبت به سایر ارزها می شود (افزایش ارزش USD نسبت به EUR).

همانطور که گفته شد، گزارش GDP همیشه یک تأثیر یکسان (و مطابق پیش بینی ها) روی ارزها ندارند. این مسئله پیش از انجام یک معامله باید در نظر گرفته شود. در بیشتر موارد تولید ناخالص داخلی، از قبل به طور کامل (یا ناقص)  تاثیر خود را بر  بازار می گذارند و این بدان معنا است که پس از انتشار این شاخص، بازار آنگونه که معامله گران تازه کار تصور می کنند به داده های جدید واکنش نشان نخواهد داد.

برخی از داده های اقتصادی که زودتر از GDP منتشر می شوند این امکان را برای بازار فراهم می کنند تا تخمین نسبتا دقیقی از GDP بعدی در اختیار داشته باشد. این داده ها عبارت اند از:

• شاخص ISM
• شاخص PPI

استفاده از داده تولید ناخالص داخلی برای معامله در فارکس

• GDP، تورم و نرخ بهره

انتشار داده های اولیه تولید نا خالص داخلی چهار هفته پس از پایان هر فصل صورت می گیرد؛ این در حالی است که داده های نهایی سه ماه پس از پایان فصل منتشر می شوند. هر دو داده یاد شده از سوی سازمان تحلیل اقتصادی (BEA) در ساعت ۱۷:۰۰ به وقت تهران (۰۸:۳۰ نیویورک) منتشر می شوند. معمولا سرمایه گذاران به دنبال این هستند که تولید نا خالص داخلی آمریکا سالیانه بین ۲.۵% تا ۳.۵% رشد کند.

معمولا در یک اقتصاد در حال رشد و عاری از چشم انداز تورمی، نرخ بهره در حدود ۲ تا ۳ درصد حفظ می شود. با این حال رقم بالای ۶% تولید ناخالص داخلی برای کشوری مانند ایالات متحده به این معنا خواهد بود که کشور در معرض خطر داغ شدن بیش از حد موتور اقتصاد قرار دارد؛ موضوعی که می تواند نگرانی های در بحث تورم را ایجاد کند.

در نتیجه ممکن است بانک مرکزی آمریکا برای مهار تورم، نرخ بهره را افزایش دهد یا به عبارتی برای کاهش شتاب اقتصاد از ترمز استفاده کند. حفظ ثبات قیمت یکی از مسئولیت های بانک مرکزی آمریکا است. GDP باید در رنج طلایی باقی بماند: نه خیلی گرم و نه خیلی سرد.

GDP نه باید آنقدر بالا باشد که سبب تورم شود و نه آنقدر پایین که باعث رکود شود. در صورتی که در دو فصل متوالی، رشد تولید ناخالص داخلی منفی باشد به چنین شرایطی رکود می گویند. نقطه مطلوب تولید نا خالص داخلی از یک کشور به کشور دیگر متفاوت است. به عنوان مثال برای چین GDP دو رقمی نیز می تواند رخ بدهد، اما برای کشورهای توسعه یافته GDP بالای پنج نگرانی از تورم بالا را ایجاد می کند.

معامله گران فارکس بیشتر به GDP علاقه دارند زیرا این داده به منزله گواهی سلامت کامل اقتصاد یک کشور است. پاداش هر کشور در قبال GDP بالا، افزایش ارزش ارز آن کشور است.

در میان اقتصاد دانان معمولا این خوش بینی وجود دارد که با افزایش تولید ناخالص داخلی، نرخ بهره نیز در آینده افزایش یابد، زیرا اقتصادهای قوی در خلال افزایش قدرت خود، دچار تورم های بالاتر می شوند. این موضوع سبب می شود تا بانک مرکزی برای کنترل رشد تورم، نرخ بهره را افزایش دهد و تورم را مهار کنند. از سوی دیگر، کشوری که GDP ضعیفی دارد، از انتظارات به شدت پایینی در خصوص افزایش نرخ بهره برخوردار خواهد بود. در حقیقت بانک مرکزی کشوری که دو فصل متوالی GDP منفی داشته باشد، حتی می تواند با ابزار کاهش نرخ بهره، درصدد تحریک اقتصاد خود برآید.

تولید ناخالص داخلی و سرمایه گذاری

سرمایه گذاران نیز عمدتا به تولید نا خالص داخلی توجه می کنند، زیرا این داده ها چار چوبی برای تصمیم گیری فراهم می کند. مولفه های سود شرکت و موجودی در گزارش تولید ناخالص داخلی، منبع خوبی برای سرمایه گذاران سهام است، زیرا هر دو دسته رشد بازارهای مالی را نشان می دهد. داده های سود‌آوری شرکت ها همچنین سود های قبل از مالیات، جریان های نقدی عملیاتی و… همگی در این گزارش ذکر می شوند و برای سرمایه گذاران سهام مهم هستند.

مقایسه نرخ رشد تولید ناخالص داخلی کشورهای مختلف نیز برای تخصیص دارایی ها در بازارهای بین المللی می تواند نقش سازنده ای داشته باشد. سرمایه گذاران بین المللی با استفاده از این داده ها متوجه می شوند که کدام اقتصاد رشد بیشتری دارد و کدام یک رشد کمتر. از کدام بازار سهام باید خارج شوند و به کدام یک وارد شوند.

یکی از معیارهای جالبی که سرمایه گذاران می توانند از آن برای ارزش گذاری بر بازار سهام استفاده کنند، نسبت کل ارزش بازار سرمایه به تولید ناخالص داخلی است که به عنوان درصد بیان می شود. این مقیاس، تقریبا معادل ارزش بازار یک شرکت به کل فروش یا درآمد است که نسبت P/S نیز شناخته می شود.

این نسبت در کشورهای مختلف متفاوت است. به عنوان مثال در سال ۲۰۱۹، نسبت ارزش بازار سهام به تولید ناخالص داخلی برای ایالات متحده ۱۵۸ درصد، برای چین ۵۹ درصد و برای هنگ کنگ ۱۳۴۹ درصد بوده است.

بنابراین می توانید با استفاده از داده های تولید ناخالص داخلی در مورد سرمایه گذاری در بازار سهام نیز بررسی هایی انجام دهید.

بزرگترین نقص این داده ها آن است که تنها هر سه ماه یکبار به روز رسانی می شوند. همچنین از آنجایی که داده های تولید ناخالص داخلی با طیف گسترده ای از مولفه ها سر و کار دارند، ممکن است بازبینی ها و اصلاح هایی که به طور معمول انجام می شود، تفاوت قابل توجهی با آمار اولیه داشته باشند.

چه زمان یک اقتصاد در حال توسعه است؟

گفتیم که معنای رشد اقتصادی برای کشورهای مختلف، متفاوت است. در اینجا برای مقایسه ما به سه منطقه بزرگ اقتصادی یعنی ایالات متحده، چین و منطقه یورو نگاهی خواهیم انداخت.

در ایالات متحده از زمان بحران مالی سال ۲۰۰۸ به بعد، یک اقتصاد در حال رشد سال با رشد تولید ناخالص داخلی سالانه ۲ درصد یا بالاتر بود. در صورتی که رشد اقتصادی ایالات متحده پایین تر از این سطح باشد، می توان گفت که ظرفیت استفاده نشده زیادی در اقتصاد وجود دارد.

منطقه یورو از نظر تاریخی دارای رشد تولید نا خالص داخلی کمتر از ایالات متحده است. از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۷، متوسط رشد تولید نا خالص داخلی ایالات متحده ۲.۴ درصد و منطقه یورو ۱.۶ درصد بوده است.

چین در ۴۰ سال گذشته نرخ رشد اقتصادی بالایی را تجربه کرده است. از سال ۱۹۷۸، سالی که چین اصلاحات اقتصادی خود را آغاز کرد، متوسط نرخ رشد تولید ناخالص داخلی این کشور ۹.۶ درصد بود. همچنین برخی سال ها مانند سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۱ شاهد رشد اقتصادی ۲ رقمی نیز بودیم.

در مورد چین اگر نرخ رشد اقتصادی به زیر ۷ درصد برسد، آن را رشد اقتصادی پایین می دانند. البته مورد چین با سایر کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور متفاوت است. بنابراین در مجموع می توان گفت برای کشورهای توسعه یافته، رشد اقتصادی حوالی ۲ درصد رشد اقتصادی سالم در نظر گرفته می شود و برای کشورهای در حال توسعه یا اقتصادهای نوظهور معمولا نرخ رشد اقتصادی ۵ تا ۹ درصد مطلوب است.

GDP و داده های اقتصادی نکات مهم برای معامله گران فارکس

• شاخص قیمت مصرف‌ کننده (CPI) هر ماه ازسوی اقتصادهای بزرگ دنیا منتشر می شود تا نگاهی اجمالی بهتری نسبت به رشد کنونی و سطوح تورم داشته باشید.
• معامله گران فاندامنتال انتشار داده های اقتصادی را تحت نظر دارند و بسیاری نیز با قصد معامله بر اساس اخبار به انجام این کار مبادرت می ورزند. ضروری است که معامله گران قوانین مدیریت ریسک را مدنظر داشته باشند زیرا پس از انتشار اخبار مهم، شاهد نوسانات شدیدی خواهیم بود.

داده های تولید ناخالص داخلی را از کجا مشاهده کنیم؟

بانک جهانی یکی از معتبر‌ترین پایگاه های داده مبتنی بر وب است که جامع ترین فهرست از کشورها را دارد و تولید ناخالص داخلی آن ها را دنبال می کند. پس از آن صندوق بین المللی پول است که علاوه بر داده های متعدد، چشم انداز خود برای اقتصاد جهانی و آمارهای مالی بین المللی را ارائه می کند.

یکی دیگر از منابع بسیار قابل اعتماد برای داده های تولید ناخالص داخلی، سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه یا OECD است. این سازمان نه تنها داده های تاریخی را منتشر می کند، بلکه پیش بینی های خود از این داده ها را نیز بر روی وبسایت خود قرار می دهد. تنها نقطه ضعف این سازمان این است که تنها داده کشورهای عضو و چند کشور غیر عضو را دنبال می کند.

در ایالات متحده فدرال رزرو داده ها را از منابع متعدد از جمله آژانس های آماری کشور جمع آوری کرده و گزارش می کند. تنها اشکال استفاده از بانک اطلاعاتی فدرال رزرو این است که این داده ها به روز نیستند.

• کدام کشورها بالاترین تولید نا خالص داخلی را دارند؟

در حال حاضر ایالات متحده و چین با اختلاف بیشترین تولید نا خالص داخلی دنیا را به خود اختصاص داده اند. در سال ۲۰۲۰، تولید نا خالص داخلی ایالات متحده ۲۰.۹۳ تریلیون دلار و چین ۱۴.۷ تریلیون دلار بوده است. اما با استفاده از معیار برابری قدرت خرید، تولید نا خالص داخلی چین به عدد ۲۴.۳ تریلیون دلار می رسد که آن را بزرگترین اقتصاد جهان می کند.

• آیا تولید نا خالص داخلی بالا خوب است؟

اکثر مردم افزایش تولید نا خالص داخلی را چیز خوبی می دانند، چرا که به معنای فرصت های اقتصادی بیشتر و استانداردهای رفاهی بالاتر است. با این حال، ممکن است کشوری تولید نا خالص داخلی بالایی داشته باشد، اما همچنان مکانی غیر جذاب برای زندگی باشد. بنابراین مهم است که در کنار آن معیارهای دیگری نیز برای زندگی در نظر بگیریم. به عنوان مثال سرانه تولید ناخالص داخلی، ضریب جینی، شاخص‌ توسعه انسانی HDI و سایر شاخص ها می توانند در کنار تولید نا خالص داخلی استفاده شوند.

پل ساموئلسون و ویلیام نوردهاوس، در کتاب خود اهمیت حساب های ملی و تولید نا خالص داخلی را به خوبی بیان کرده اند. آن ها تولید نا خالص داخلی را به مثابه ماهواره ای توصیف کرده اند که می تواند وضعیت آب و هوای کل قاره را بررسی کند.

تولید نا خالص داخلی به سیاست گذاران و بانک های مرکزی این امکان را می دهد تا در مورد اینکه آیا اقتصاد در حال انقباض یا انبساط است، قضاوت کنند. با این حال مانند هر معیار دیگری، تولید ناخالص داخلی نیز دارای نقص هایی است. در دهه های اخیر، دولت ها تلاش کرده اند تا برای افزایش دقت و بهبود تولید ناخالص داخلی، تغییرات متفاوتی در آن ایجاد کنند. ابزارهای محاسبه تولید ناخالص داخلی به طور مداوم در حال تکامل است. بنابراین اگر چه تولید ناخالص داخلی اطلاعات خوب و زیادی به ما می دهد، اما نباید آن را به عنوان تنها منبع برای سنجش کشور ها با یکدیگر لحاظ کنیم.