کتاب هزاره شکست (Broke Millennial) نوشته ارین لوری (Erin Lowry) برای رده سنی بین ۲۰ و ۳۰ که پول نقد دارند، طراحی شده است و به آن ها نشان می دهد که چگونه امور مالی شخصی خود را به طور مؤثر مدیریت کنند. با نکات و ترفندهای ساده و در عین حال مؤثر، این کتاب شما را در مسیر موفقیت مالی و شخصی قرار می دهد.

برای افرادی که تازه از دانشگاه خارج شده اند یا افرادی که سی ساله هستند و با مخارج زندگی دست و پنجه نرم می کنند، پول می تواند موضوعی مهم به نظر برسد. پیگیری صورت حساب های خود در هر ماه به اندازه ی کافی سخت است؛ پس چگونه می خواهید پول خود را پس انداز کرده و به صندوق مالی خود تا زمان بازنشستگی بیفزایید؟

ارین لوری نویسنده ای اهل نیویورک است که دو کتاب در زمینه امور مالی شخصی نوشته است. لوری به عنوان مهمان دائمی در برنامه های Fox & Friends، CNBC و CBS Sunday Morning، به خاطر توصیه های بی حد و مرز و بی چارچوبش شناخته می شود. از دیگر آثار او می توان به Fast Company، Cosmopolitan و Refinery29 اشاره کرد.

برای رسیدن به ثروت از هیچ، مانند هر کار بزرگ دیگری در زندگی نیازمند یک قدم بزرگ است. این قدم بزرگ می تواند بسیار ساده اما تأثیرگذار باشد. اگر وقت کافی برای مطالعه خود کتاب را ندارید، می توانید از این مطلب استفاده کنید؛ زیرا هر چیزی که نیاز است بدانید، در این مطلب به طور خلاصه شرح داده شده است.

بسیاری از جوانان در ۲۰ سالگی و اوایل ۳۰ سالگی از پول می ترسند؛

درک امور مالی شما می تواند به معنای تفاوت بین زندگی سرشار از رضایت و ناامیدی باشد. ناتوانی در خرید کالاهای مورد نیاز زندگی می تواند بسیار نا امید کننده باشد؛ زیرا نمی توان امور مالی خود را به درستی مدیریت کرد و حتی ممکن است به دلیل عدم توانایی در مدیریت درآمد و هزینه ها، اجباراً از هر تجربه هیجان انگیزی در زندگی صرف نظر کرد.

منظم نگه داشتن امور مالی یک مسئله جدی در زندگی محسوب می شود. به همین دلیل است که اضطراب در مورد پول می تواند ذهن و جسم شما را درگیر کند. پس برای فرار از این تله اضطراب، چه کاری می توانید انجام دهید؟

در ادامه متوجه خواهید شد که وقتی بدانید چگونه درآمد و مخارج خود را مدیریت کنید، بیرون آمدن از بحران مالی و اضطراب چندان هم دشوار نخواهد بود. برای بهبود رابطه خود با پول، به فرمول های پیچیده نیاز ندارید؛ تنها لازم است یک سری گام های کوچک بردارید که یک تغییر بزرگ را به همراه بیاورد.

برای تغییر رابطه خود با پول، باید موانع پنهان را شناسایی کنید؛

مدیریت پول علم پیچیده ای نیست. مدیریت بودجه و پس انداز برای روزهای سخت بسیار ساده است. شما از کودکی با پول رابطه داشتید. از این رو، اگر می خواهید رفتار اجباری خود را تغییر دهید، باید به دوران کودکی خود برگردید.

در این مرحله باید تجربیات دوران کودکی خود را مرور کنید تا بدانید والدین و خانواده شما در مورد پول چه فکری می کنند. ممکن است آن ها در مورد وضعیت مالی خود صحبت کرده باشند و یا با پول به عنوان یک تابو برخورد کرده و با دیدگاهی بسته با آن روبرو شده اند. شاید شما در کودکی مشکلات مالی زیادی را تجربه کرده اید و این به رابطه شما با پول صدمه زده است. اگر اکنون رابطه بدی با پول دارید، احتمالاً از تجربیات دوران کودکی شما ناشی می شود.

یک قدم کلیدی در مسیر آزادی مالی، کشف این موانع است. با پاسخ دادن صادقانه به سؤالات زیر شروع کنید. این موارد را یادداشت کنید تا بتوانید بعداً به پاسخ های خود نگاهی بیندازید.

اولین تجربه خود را با پول چگونه به یاد می آورید و چه احساسی نسبت به آن دارید؟ در دوران کودکی چه منابع درآمدی داشتید؟ در دوران کودکی برای خود چه کالاهایی خریداری می کردید؟

پاسخ های خود را تجزیه و تحلیل کرده و به ذهنیت خود در مورد پول فکر کنید. آیا نگران تمام شدن پولتان هستید و یا نگران اینکه برای همیشه بدهکار باشید؟ اگر چنین است، احتمالاً یک طرز فکر مبتنی بر ترس دارید. خرج کردن پول به همان روشی که در دوران کودکی انجام می دادید، ممکن است شما را در چرخه درماندگی بیندازد.

با روشن شدن موضوعات مورد بحث این بخش، برداشتن قدم های بعدی بسیار ساده تر خواهند بود.

بودجه بندی شامل دو رویکرد اساسی است: رژیم پول نقد و ردیابی هر دلار؛

دردست گرفتن کنترل پول، پیشنهاد واحدی برای همه نیست. بدیهی است که افراد مختلف به دلیل تجربیاتی که در دوران کودکی داشته اند، نگرش های متفاوتی در مورد پول دارند.

بنابراین، قابل درک است که چرا برخی افراد به یک روش خاص و بهتر از دیگران به مدیریت سرمایه و پیشنهاداتی که ارائه می شود پاسخ می دهند. به عنوان مثال، شما با توجه به درآمد ماهیانه خود، مخارج و هزینه های خود را متفاوت از دیگران برنامه ریزی می کنید.

• • رژیم پول نقد

با این روش، تا حد امکان بسیاری از تراکنش های مالی خود را از تراکنش های دیجیتالی به پرداخت پول نقد تغییر می دهید. آیا این روش همچنان در عصر دیجیتال مطرح است؟ دو دلیل خوب برای به کارگرفتن این روش وجود دارد.

اول اینکه تحقیقات نشان می دهد وقتی به جای کشیدن کارت از سکه و اسکناس استفاده می کنید، کمتر خرج می کنید. دوم اینکه پرداخت اسکناس ارزان تر است؛ پول نقد شما را از هزینه های کارمزد دور نگه می دارد.

انتقال به یک سیستم فقط نقدی می تواند چالش برانگیز باشد اما غیرممکن نیست. بودجه ماهانه خود را به اقساط هفتگی تقسیم کنید. بنابراین، لازم نیست کشوی میز خود را با پول نقد یک ماه پر کنید. می توانید هزینه های خود را پیگیری کنید.

• • ردیابی هر دلار

ردیابی هر دلار یکی دیگر از روش های بودجه بندی است. در این روش، شما هر تراکنش را در یک صفحه گسترده با ستون های تاریخ، کالای خریداری شده و کل هزینه تا ریال آخر ردیابی می کنید. اگرچه ممکن است این کار کمی افراطی به نظر برسد اما اگر می خواهید متوجه شوید درآمدتان صرف چه چیزی می شود، این روش گزینه بسیار خوبی است.

ثبت هزینه ها به شما امکان می دهد الگوهای ناشناخته قبلی را کشف کنید. با انجام این کار، می توانید سرمایه خود را به شیوه ای کارآمدتر هدایت کنید.

تنظیم درصدهای بودجه ریزی واقع بینانه می تواند در دستیابی به اهداف بلند مدت مالی شما کمک کند؛

پول شما معمولاً برای سه مورد خرج می شود، هزینه های ثابت مانند اجاره، اهداف مالی مانند پس انداز و یا مخارج روزانه. درآمد خالص شما باید ۵۰ درصد مواقع به دسته اول، ۲۰ درصد به دسته دوم و ۳۰ درصد به دسته سوم اختصاص یابد.

شما باید نسبت به درآمد خود واقع بین باشید و برای پیروی از این درصدها برنامه ریزی کنید. همانطور که شرایط تغییر می کند، شما نیز می توانید آن ها را با توجه به موقعیت منحصربه فرد خود ارزیابی و تنظیم کنید.

تا زمانی که درصدهای شما معقول باشد، شرایط چندان مهم نیست. بنابراین، نباید ۴۰ درصد از بودجه خود را به هزینه های ثابت، ۵۵ درصد را به هزینه های انعطاف پذیر و تنها ۵ درصد را به اهداف مالی بلند مدت اختصاص دهید.

تغییر به یک بانک آنلاین می تواند به شما کمک کند نرخ سود بالاتری در پس انداز خود کسب کنید؛

بانک ها موجودی حساب را به گونه ای نمایش می دهند که گویا پول در آن نشسته و منتظر خرج شدن است. اما این پول برای شماست؛ پس چرا نباید در حسابتان بماند؟ بانک ها با استفاده از پولی که در حساب خود سپرده گذاری می کنید، سود زیادی به دست می آورند. شما هم سودی را از بانک به صورت بازدهی درصد سالانه (APY) دریافت می کنید.

احتمال زیادی وجود دارد که بانک خود را بر اساس APY انتخاب نکرده باشید؛ مثلاً، یا والدین شما از همان بانک استفاده می کردند و یا این بانک نزدیک خانه شما واقع شده است. با این حال، APY حیاتی است.

به طور کلی، بانک های فقط اینترنتی، APY های بسیار بالاتری نسبت به رقبای خود ارائه می دهند؛ زیرا کارکرد آن ها ارزان تر است. این بانک نیازی به خرید زمین، ساخت شعبه یا پرداخت مالیات بر دارایی ندارد. درنتیجه، می توانند نرخ بهره بهتری را به مشتریان خود ارائه دهند. می توانید با یک جست و جوی ساده، بانکی که بالاترین نرخ بهره را دارد، پیدا کنید. با این حال، قبل از تغییر، مطمئن شوید که کارمزدهای بانک و آنچه مشتریان دیگر درباره آن می گویند را مطالعه کرده اید.

تا زمانی که بدهی های خود را به موقع پرداخت کنید، کارت های اعتباری یک ابزار مالی عالی هستند؛

استفاده از کارت یک راه آسان برای خرج کردن سریع پول است. در پایان هر ماه، با انبوهی از صورت حساب ها و پرداخت سودهای کلان و همچنین از دست دادن مسیر هزینه های خود مواجه می شوید. بنابراین آیا شما باید از کارت های اعتباری اجتناب کنید؟ نه دقیقاً.

استفاده از کارت اعتباری برای پرداخت قبوض به شما کمک می کند تا امتیاز اعتباری خود را ایجاد کنید؛ ممکن است درصورت نیاز به قرض گرفتن برای خرید خانه نیز مفید باشد. یکی از قوانین ساده ای که باید هنگام استفاده از کارت های اعتباری رعایت کنید، این است که هرگز بیش از توان پرداخت هزینه نکنید و مطمئن شوید که بدهی خود را به طور کامل در پایان هر ماه پرداخت خواهید کرد.

کارت های اعتباری از نظر تئوری مشابه وام های یک ماهه هستند. اگر کارت اعتباری دارید، می توانید برای خرید ماهانه از آن استفاده کنید. یک شرکت کارت اعتباری در پایان ماه برای خریدهایی که انجام داده اید، صورت حساب می دهد. روی صورت حسابی که دریافت می کنید، دوعدد وجود دارد؛ کل مبلغ بدهی و حداقل مبلغ پرداختی. اگر کم تر از این مبلغ را پرداخت کنید، بقیه بدهی شما به ماه بعد منتقل خواهد شد.

در این مرحله، دوگزینه در دسترس شماست. با پرداخت کل مبلغ، کار شما تمام شده است و شرکت کارت اعتباری نمی تواند از شما هزینه دیگری بگیرد اما اگر حداقل مبلغ را پرداخت کنید، شما ملزم به پرداخت سود نیز خواهید بود. ممکن است نرخی معادل ۲۰ درصد در سال و یا بالاتر از شما دریافت شود. کارت های اعتباری معمولاً بندهای خاصی دارند که به آن ها اجازه می دهد درصورت عدم پرداخت، نرخ را حتی بالاتر هم ببرند.

پس انداز پول، شما را از بدهی دور نگه می دارد؛

چه تغییری در رفتار مالی شما می تواند در رسیدن به یک ثبات مالی مؤثر باشد؟ احتمالاً در این مورد توصیه های زیر را از یک کارشناس امور مالی شخصی خواهید شنید: “ابتدا به خودتان پرداخت کنید”.

به جای اینکه منتظر بمانید تا پایان ماه ببینید چیزی از درآمدتان باقی مانده است یا نه، به محض دریافت حقوق خود، بخشی از آن را پس انداز کنید. یک دلیل قانع کننده برای اینکه چرا باید “ابتدا به خودتان پرداخت کنید” وجود دارد:

“هیچ راهی برای پیش بینی آنچه ممکن است در زندگی اتفاق بیافتد وجود ندارد. پس انداز پول، راهی است که شما را در برابر بدترین اتفاق ها محافظت می کند. به همین دلیل است که این مرحله اهمیت بسیار زیادی دارد.”

وقتی سقف کارت اعتباری خود را برای پوشش شرایط اضطراری به حداکثر می رسانید، به جای پس انداز برای آینده، درنهایت ملزم به پرداخت سود بدهی خود خواهید شد. درنتیجه، وقتی دوباره مشکلی پیش بیاید، شما آسیب پذیرتر خواهید بود. پس چگونه می توانید از این تله بدهی جلوگیری کنید؟ ساده است؛ ایجاد تغییرات کوچک، کلید ایجاد عادات جدید است.

اندازه صندوق اضطراری، به وضعیت مالی شما بستگی دارد؛

اگر برای آخرین بحران آمادگی نداشته باشید، در برابر بحران مالی بعدی آسیب پذیرتر خواهید بود. به همین دلیل است که شما باید یک صندوق اضطراری داشته باشید تا در فاصله پرداخت های حقوق ماهیانه به شما کمک کند. آیا تنها پس انداز برای شکست دادن بحران های مالی کافی است؟ بستگی دارد.

یک قانون کلی مالی سنتی توصیه می کند که باید شش ماه هزینه زندگی را در صندوق اضطراری خود داشته باشید. با این حال، اگر شما بدهکار هستید و درآمد کمی دارید، ممکن است این گزینه دور از دسترس شما باشد.

از سوی دیگر، اگر بدهی شما قابل مدیریت است یا بدون بدهی زندگی می کنید، می توانید برای پس انداز اقدام کنید تا شش ماه از هزینه های اولیه زندگی را پوشش دهید. به سادگی، تمام هزینه های ماهانه خود مانند اجاره، قبض و مواد غذایی را جمع آوری و در شش ضرب کنید؛ این هدف شماست.

اگر یک فریلنسر هستید، باید پول کافی برای پوشش نه ماه زندگی خود پس انداز کنید. اگر رئیس خود هستید، همه چیز گران تر و درآمد شما هرماه در نوسان می باشد، داشتن مقداری پول اضافی در پس انداز اضطراری ایده خوبی است.

صندوق اضطراری شما در حالت ایده آل باید در یک حساب بانکی با درصد سود سالانه حداقل یک درصد باشد؛ نه در سرمایه گذاری یا سهام. این صندوق باید به ایجاد آرامش خاطر شما تبدیل شود.

در انتها

پول برای بسیاری از شما استرس زا است و این باعث عدم پیشرفت در زندگی می شود. اگر وضعیت مالی شما از کنترل خارج شود، بعید است بتوانید برای آینده پس انداز کنید و دچار بدهی خواهید شد. با یادگیری بودجه بندی بر اساس درصد و استفاده صحیح از کارت اعتباری خود، به خوبی می توانید درآمد و هزینه هایتان را مدیریت کنید. بانکداری آنلاین و یک صندوق اضطراری مالی می تواند به شما کمک کند تا از شرایط سخت عبور کنید و در مسیر آزادی مالی قرار بگیرید.

سیستم فدرال رزرو (FED) توسط کنگره ایالات متحده در ۱۹۱۳ تأسیس شد. اقدامات و سیاست های فدرال رزرو تأثیر عمده ای بر ارزش ارز دارد و بسیاری از معاملات که شامل دلار آمریکاست را تحت تأثیر قرار می دهد. تعداد بانک های مرکزی ایالتی در آمریکا ۱۲ عدد است که از بین روسای آن ها به صورت دوره ای ۴ تن حق رای در کمیته بازار باز فدرال (Federal Open Market Committee) را دارند. هر کدام از آن ها پس از ورود به کمیته، یکسال در این منصب باقی می مانند و سال بعد با یکی از روسای دیگر بانک های مرکزی ایالتی جایگزین می شوند.

در ادامه با اینوستورنت همراه باشید تا در مورد تاریخچه بانک مرکزی فدرال، تأثیر آن بر دلار و چگونگی معامله بر مبنای تصمیمات سیاست پولی فدرال رزرو (FED) آشنا شوید.

فدرال رزرو (Federal Reserve) چیست؟

سیستم رزروی فدرال که به عنوان فدرال رزرو (Federal Reserve) یا فد (FED) نیز شناخته می شود، سیستم بانک مرکزی ایالات متحده آمریکا است که در ۲۳ دسامبر سال ۱۹۱۳، با تصویب قانون فدرال رزرو توسط کنگره ایجاد شد. این اتفاق پس از یک سری هراس مالی (به ویژه در سال ۱۹۰۷) رخ داد که منجر به تلاش برای کنترل مرکزی سیستم پولی شد. در طول سال های گذشته رویدادهایی مانند رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰ یا رکودهای دیگر در دهه ۲۰۰۰ منجر به گسترش نقش ها و مسئولیت های سیستم Federal Reserve شده است.

کنگره ایالات متحده سه هدف کلیدی را برای سیاست پولی در قانون سیستم رزروی فدرال تعیین کرده است. “حداکثر اشتغال، تثبیت قیمت ها و تعدیل در نرخ های بهره بلند مدت.” از دو هدف اول عمدتا به عنوان ماموریت های دوگانه فدرال رزرو یاد می شود. وظایف سیستم رزروی فدرال در طی سال ها گسترش یافته و در حال حاضر شامل نظارت و تنظیم بانک ها، حفظ ثبات سیستم مالی و ارائه خدمات مالی به موسسات سپرده گذاری، دولت ایالات متحده و موسسات رسمی خارجی است. همچنین فدرال رزرو تحقیقات متعددی در زمینه اقتصاد انجام می دهد که آن ها را به صورت کتاب بژ و یا پایگاه داده FRED منتشر می کند.

تاریخچه فدرال رزرو

تاریخچه فدرال رزرو به سال ۱۹۱۳ برمی گردد، زمانی که “قانون فدرال رزرو” توسط کنگره ایالات متحده به تصویب رسید و توسط رئیس جمهور وودرو ویلسون امضا شد. این اقدام در پاسخ به بحران های مالی مکرر و ناپایداری اقتصادی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم انجام شد. فدرال رزرو به عنوان یک سیستم بانکی مرکزی متشکل از دوازده بانک منطقه ای طراحی شد تا نظارت و کنترل بیشتری بر عرضه پول و سیستم بانکی کشور اعمال کند.

در دهه های بعد، نقش فدرال رزرو در اقتصاد آمریکا افزایش یافت. در طول دوره رکود بزرگ در دهه ۱۹۳۰، فدرال رزرو نقش مهمی در تلاش های دولت برای تثبیت اقتصاد بازی کرد. قانون بانکداری سال ۱۹۳۵، اصلاحات بیشتری در ساختار و عملکرد فدرال رزرو ایجاد کرد و به آن اختیارات بیشتری در تنظیم سیاست های پولی داد.

پس از جنگ جهانی دوم، فدرال رزرو با چالش های جدیدی مانند کنترل تورم و مدیریت رشد اقتصادی مواجه شد. در دهه ۱۹۷۰، با بحران نفتی و رکود تورمی، نقش فدرال رزرو در سیاست گذاری پولی اهمیت بیشتری پیدا کرد. سیاست های پولی سختگیرانه رئیس وقت فدرال رزرو، پل ولکر، در کاهش تورم نقش مهمی داشت.

در اوایل قرن بیست و یکم، فدرال رزرو با بحران مالی ۲۰۰۸ مواجه شد، که منجر به اتخاذ سیاست های پولی انبساطی شدید و اجرای برنامه های خرید دارایی برای تثبیت سیستم مالی شد. این اقدامات، که به عنوان تسهیل کمی شناخته می شوند، به عنوان بخشی از تلاش های فدرال رزرو برای احیای اقتصاد پس از رکود بزرگ مورد توجه قرار گرفتند.

تاریخچه فدرال رزرو نشان دهنده تطبیق و تغییرات مداوم این نهاد با شرایط اقتصادی و مالی مختلف است. از زمان تأسیس تا کنون، فدرال رزرو نقش حیاتی در تنظیم و هدایت سیاست های پولی و حمایت از ثبات اقتصادی در ایالات متحده ایفا کرده است.

اهداف فدرال رزرو

همانطور که گفته شد انگیزه اصلی برای ایجاد سیستم رزروی فدرال، رسیدگی به هراس بانکی بود. با این حال در طی زمان وظایف این نهاد گسترش پیدا کرده است. در حال حاضر وظایف فدرال رزرو عبارتند از:

• رفع مشکل هراس بانکی
• خدمت به عنوان یک بانک مرکزی برای ایالات متحده
• ایجاد تعادل بین منافع خصوصی بانک ها و مسئولیت متمرکز دولت
  • نظارت بر موسسات بانکی
  • حمایت از حقوق مصرف کنندگان
• مدیریت عرضه پول کشور از طریق سیاست های پولی برای دستیابی به اهداف گاه متناقض
  • حداکثر اشتغال
  • ثبات قیمت ها از جمله جلوگیری از تورم مثبت یا منفی
  • مدیریت نرخ بهره (Interest Rate) بلند مدت
• ارائه خدمات مالی به مؤسسات سپرده گذاری، دولت ایالات متحده و مؤسسات رسمی خارجی، از جمله ایفای نقش عمده در سیستم پرداخت کشور
  • تسهیل مبادله پرداخت ها بین مناطق
  • پاسخگویی به نیازهای نقدینگی محلی
• تقویت جایگاه ایالات متحده در اقتصاد جهانی

جلوگیری از هراس بانکی

موسسات بانکی در ایالات متحده ملزم به نگهداری ذخایر هستند. این ذخایر، ارز و سپرده هایی است که بانک ها در اختیار دارند و معمولاً تنها کسری از کل طلب بانک ها از مشتریان است. این یک روش بانکداری است که به بانکداری با ذخایر کسری معروف است. در نتیجه، بانک ها معمولاً بیشتر از سپرده سپرده گذاران وام می دهند که یعنی اگر تمام افرادی که در بانک حساب دارند، قصد برداشت پول خود را داشته باشند، بانک نمی تواند تمام این پول را باز پس بدهد.

این اتفاق در موارد نادری رخ می دهد و منجر به هراس بانکی می شود که مشکلات اجتماعی و اقتصادی زیادی ایجاد می کند. سیستم رزروی فدرال برای جلوگیری یا به حداقل رساندن هراس بانکی، طراحی شده است. بسیاری از اقتصاددانان معتقدند یکی از دلایل هراس بانکی در دهه ۱۹۲۹ که در نهایت با تعطیلی گسترده تمام بانک ها خاتمه یافت، عدم حمایت سیستم رزروی فدرال از بانک های کوچک بود.

سیستم شفاف برای چک ها

از آنجایی که برخی از بانک ها در زمان عدم اطمینان اقتصادی از تسویه چک های بانک های دیگر خودداری می کنند، یک سیستم تسویه چک در فدرال رزرو ایجاد شد. این سیستم به بانک ها اجازه می داد تا بدون مشکل چک های خود را ایجاد کرده و آن ها را با سایر بانک ها تهاتر کنند. بدین ترتیب سیستم رزروی فدرال علاوه بر ایجاد یک ارز کشسان، (ارزی که در سراسر کشور مطابق با شرایط اقتصادی افزایش یا کاهش یابد) یک سیستم جامع، کارآمد و عادلانه برای تسویه چک ها ایجاد کرد.

آخرین وام دهنده

در ایالات متحده، فدرال رزرو به عنوان آخرین وام دهنده برای مؤسساتی عمل می کند که نمی توانند از هیچ جای دیگر اعتبار دریافت کنند و سقوط آن ها پیامدهای جدی برای اقتصاد خواهد داشت. این نقش را پیش از شروع به کار سیستم رزروی فدرال، خانه های تسویه حساب بر عهده داشتند.

کاهش نوسانات

سیستم رزروی فدرال از طریق عملیات اعتباری خود، نقدینگی را در اختیار بانک ها قرار می دهد تا نیازهای کوتاه مدت ناشی از نوسانات فصلی در سپرده ها یا برداشت های غیرمنتظره را برآورده کنند. نقدینگی بلند مدت نیز ممکن است در شرایط استثنایی ایجاد شود. نرخی که فدرال رزرو برای این وام ها دریافت می کند، نرخ تنزیل نامیده می شود.

بانک دولتی

فدرال رزرو در نقش خود به عنوان بانک مرکزی ایالات متحده، برای ادارات دولتی نیز به عنوان یک بانک عمل می کند. درست مانند افرادی که در حساب های بانکی سپرده دارند، وزارت خزانه داری نیز نزد بانک مرکزی حساب دارد که مالیات های فدرال به‌ آن واریز شده و پرداخت های دولتی از آن خارج می شود. همچنین سیستم رزروی فدرال موظف است ضرب سکه و چاپ اسکناس را انجام دهد.

وجوه فدرال

وجوه فدرال همان تراز ذخایر (یا سپرده های سیستم رزروی فدرال) است که بانک های خصوصی آن را نزد بانک فدرال رزرو محلی خود نگه می دارند. هدف از نگه داری این وجوه نزد فدرال رزرو ایجاد مکانیسمی برای وام دادن بانک های خصوصی به یکدیگر است. این بازار نقش مهمی در سیستم رزروی فدرال دارد، زیرا این بازار به عنوان پایه ای برای سیاست های پولی سیستم رزروی فدرال استفاده می شود. بانک های خصوصی که مازاد ذخایر داشته باشند، می توانند آن را نزد فدرال رزرو قرار داده و بانک هایی که کسری ذخایر داشته باشند، می توانند از سیستم رزروی فدرال وام بگیرند، فدرال رزرو نیز می تواند با تعیین نرخ وام ستان و وام دهی در این سیستم و همچنین میزان وجوه در سیستم، سیاست های پولی را تنظیم کند.

تنظیم مقررات بانکی

سیستم رزروی فدرال تلاش خود را می کند تا بانک ها و سایر شرکت ها در سیستم مالی نتوانند فلسفه رقابت را خدشه دار کنند. با این حال این کار نسبتاً مشکلی است چرا که اعضای فدرال رزرو توسط دولت انتخاب شده و توسط مجلس تأیید می شوند بنابراین ممکن است تضاد منافعی میان دولت و بخش خصوصی ایجاد شود. با این حال، ساختار خصوصی-متمرکز فدرال رزرو این امکان را به این نهاد می دهد که تا حد امکان به دور از منافع دولتی اقدام به تنظیم مقررات برای بخش خصوصی کند. سیستم رزروی فدرال وظیفه نظارت بر بانک ها و همچنین بانک های فدرال رزرو منطقه ای را دارد تا اطمینان حاصل کند بانک های فدرال رزرو منطقه ای نیز از وظیفه اصلی خود منحرف نمی شوند.

با این حال، خود فدرال رزرو نیز توسط ادره حسابرسی دولت یا GAO حسابرسی می شود. این نهاد اختیاری برای حسابرسی پردازش چک ها، ارزهای ذخیره شده و محموله ها در کنار برخی دیگر از وظایف نظارتی و بازرسی را دارد.

سیستم پرداخت ملی

سیستم رزروی فدرال در عملکرد سیستم پرداخت ایالات متحده نیز نقش دارد. دوازده بانک منطقه ای فدرال رزرو خدمات بانکی را به مؤسسات سپرده گذاری و دولت فدرال ارائه می کنند. این خدمات شامل جمع آوری چک ها، انتقال الکترونیکی وجوه، توزیع و دریافت ارز و سکه می باشد. در سال ۱۹۸۰، کنگره با تصویب قانون مقررات زدایی و کنترل پولی موسسات سپرده گذاری تایید کرد که سیستم رزروی فدرال باید یک سیستم کارآمد پرداخت در سراسر کشور ایجاد و ترویج کند. این قانون همه مؤسسات سپرده گذاری را مشمول رعایت الزامات ذخیره ای کرد و به آن ها امکان دسترسی برابر به خدمات پرداخت فدرال رزرو را داد.

ساختار فدرال رزرو (Federal Reserve)

بانک فدرال، هم یک نهاد خصوصی و هم دولتی است. هیئت مدیره شامل یک سازمان دولتی است، در حالی که خود بانک ها مانند شرکت های خصوصی ساختار یافته اند – بانک های عضو سهام دارند و سود سهام دریافت می کنند.

از اوت ۲۰۱۹، رئیس فدرال رزرو جروم پاول (Jerome Powell) است که از پنجم فوریه ۲۰۱۸ در این دفتر فعالیت دارد. او ۱۶ امین شخصی است که این سمت را به عهده داشته است و برای دوره ۴ ساله خدمت خواهد کرد. قبل از انتصاب به سمت ریاست، آقای پاول از ۲۵ ماه مه ۲۰۱۲ به عنوان عضو هیئت مدیره مشغول به کار بود. وی همچنین در حال حاضر به عنوان رئیس کمیته فدرال عملیات بازار باز فعالیت می کند و ناظر بر سیاست های پولی است.

ساختار سیستم رزروی فدرال، هم خصوصی و هم عمومی است. به طوری که اگرچه نوعی ساختار دولتی محسوب می شود اما نیازی به بودجه عمومی ندارد و می تواند مستقل از دولت نیز به کار خود ادامه دهد. سیستم رزروی فدرال از چندین لایه تشکیل شده است. بالاترین مقام این نهاد، هیئت حکام یا هیئت مدیره است که توسط رئیس جمهور منصوب می شوند. همچنین فدرال رزرو ۱۲ بانک منطقه ای دارد که در شهرهای سراسر کشور وظیفه نظارت بر بانک های تجاری خصوصی را بر عهده دارند. بانک های تجاری دارای مجوز ملی، ملزم به نگهداری سهام بانک فدرال رزرو منطقه خود هستند و می توانند برخی از اعضای هیئت مدیره بانک مرکزی منطقه خود را انتخاب کنند.

به طور کلی فدرال رزرو از چهار جز‌ء اصلی تشکیل شده است. اول هیئت مدیره فدرال رزرو، دوم کمیته بازار باز فدرال، سوم دوازده بانک فدرال رزرو منطقه ای و چهارم بانک های عضو فدرال در سراسر کشور که هرکدام در درجات مختلفی از قدرت قرار دارند.

هیئت مدیره فدرال رزرو

هیئت مدیره فدرال رزرو شامل هفت فرد است که نظارت و تنظیم گری بر سیستم بانکی ایالات متحده را بر عهده دارند. این افراد توسط رئیس جمهور ایالات متحده انتخاب و توسط سنا برای دوره های ۱۴ ساله تأیید می شوند.

دوره های خدمت، هر دو سال یکبار و در اول فوریه سال های زوج آغاز می شود و اعضایی که یک دوره کامل را خدمت کرده اند نمی توانند برای دوره دوم نامزد شوند. اعضای هیئت مدیره پس از انقضای مدت مسئولیت خود تا تعیین جانشینان و احراز صلاحیت آن ها توسط سنا به کار خود ادامه خواهند داد.

رئیس جمهور نمی تواند اعضای هیئت مدیره را برکنار کند، مگر در شرایط خاص که در قانون پیش بینی شده است. هیئت مدیره موظف است هر سال گزارشی از عملکرد خود را به رئیس مجلس نمایندگان ارائه کند و کمیته پولی و بانکی سنا به صورت ماهانه (و یا هر زمان که اعضای کمیته صلاح دانستند) می تواند اعضای هیئت مدیره فدرال رزرو را برای ارائه توضیحات به سنا فرا بخواند.

رئیس و نایب رئیس توسط رئیس جمهور از بین رؤسای فدرال رزرو منطقه ای منصوب می شوند. دوره خدمت آن ها چهار ساله است و می توانند برای دو دوره متوالی نامزد شوند.

کمیته بازار آزاد یا FOMC

کمیته بازار آزاد یا FOMC وظیفه تعیین سیاست های پولی سیستم رزروی فدرال را بر عهده دارد. این کمیته شامل هفت عضو هیئت مدیره فدرال رزرو و دوازده رئیس بانک های فدرال رزرو منطقه ای است که از این دوازده نفر تنها پنج نفر در هر سال حق رأی دارند. رئیس فدرال رزرو نیویورک به صورت دائمی حق رأی دارد و چهار نفر دیگر به صورت دوره ای از بین ۱۱ رئیس سیستم رزروی فدرال دیگر انتخاب می شوند. ۱۱ عضو سیستم رزروی فدرال منطقه ای به صورت چرخشی هر سال با یکدیگر تعویض می شوند. فدرال رزروهایی که حق رأی‌ آن ها با یکدیگر تعویض می شوند به قرار زیر است.

• کلیولند و شیکاگو
• فیلادلفیا، ریچموند و بوستون
• دالاس، سنت لوئیس و آتلانتا
• مینیاپولیس، سان فرانسیسکو و کانزاس سیتی

ابزار اصلی FOMC برای تاثیر بر بازار، عملیات بازار باز است. این عملیات بر میزان دسترسی مؤسسات سپرده گذاری بر وجوه فدرال رزرو تاثیر می گذارد و در نتیجه شرایط کلی پولی و اعتباری را تحت تاثیر خود قرار می دهد. همچنین این کمیته عملیات انجام شده توسط فدرال رزرو در بازارهای ارز را هدایت می کند. برای هر تصمیم، این کمیته باید به اجماع برسد. این کمیته معمولاً هر سال ۸ جلسه برگزار می کند. در کنار آن هشت بار دیگر نیز جلسات تلفنی تشکیل می شود. با این حال، اعضا می توانند در صورت نیاز جلسات بیشتری برگزار کنند.

فدرال رزرو از ۱۲ بانک منطقه ای تشکیل شده است که هرکدام نقش کلیدی در تصمیمات این بانک دارند. این ۱۲ بانک منطقه ای عبارت اند از: نیویورک، بوستون، فیلادلفیا، کلیولند، ریچموند، آتلانتا، شیکاگو، سنت لوئیس، مینیاپولیس، کانزاس سیتی، دالاس و سن فرانسیسکو.

اندازه هر منطقه بر اساس توزیع جمعیت تعیین شده است. اساسنامه هر بانک فدرال رزرو طبق قانون تعیین شده است و توسط بانک های عضو قابل تغییر نیست. با این حال، بانک های عضو، شش نفر از نه عضو هیئت مدیره بانک های فدرال رزرو منطقه ای را تعیین می کنند.

هر فدرال رزرو منطقه ای یک رئیس دارد که مدیر اجرایی آن است، این فرد توسط هیئت مدیره بانک خود معرفی می شود، اما این نامزدی منوط به تایید هیئت مدیره فدرال رزرو است. روسای منطقه ای در دوره های پنج ساله خدمت می کنند و می توانند دوبار نامزد شوند.

هیئت مدیره بانک های منطقه ای از ۹ عضو تشکیل شده است. اعضا به سه کلاس A، B و C تقسیم می شوند. در هر کلاس، سه عضو هیئت مدیره وجود دارد. اعضای کلاس A توسط بانک های منطقه ای انتخاب می شود. بانک های منطقه ای نیز به سه دسته بزرگ، متوسط و کوچک تقسیم می شوند. هر دسته سه عضو از کلاس A را انتخاب می کند. اعضای کلاس B نیز به همین صورت انتخاب می شود اما تفاوت این است که اعضای کلاس A باید منافع بانک ها را نمایندگی کنند اما اعضای کلاس B منافع عمومی را مدیریت می کنند. اعضای کلاس C توسط هیئت مدیره سیستم رزروی فدرال و برای نمایندگی منافع عمومی انتخاب می شوند.

بانک های عضو

بانک های عضو فدرال رزرو، مؤسسات خصوصی ای هستند که در بانک فدرال رزرو منطقه ای خود دارای سهام هستند. همه بانک های دارای مجوز ملی در یکی از بانک های فدرال رزرو سهام دارند. مقدار سهامی که یک بانک عضور باید در اختیار داشته باشد، معادل سه درصد از مجموع سرمایه و مازاد آن است. با این حال، نگهداری سهام در بانک فدرال رزرو مانند داشتن سهام یک شرکت سهامی عام نیست. بانک ها نمی توانند این سهام را بفروشند یا داد و ستد کنند. همچنین بانک‌های عضو، به دلیل داشتن این سهام، نمی‌توانند ادعای کنترل بر فدرال رزرو داشته باشند.

اما فدرال رزرو موظف است سود سالانه خود را بین بانک های عضو تقسیم کند. به عنوان مثال در سال ۲۰۱۵، بانک های سیستم رزروی فدرال حدود ۱۰۰ میلیارد دلار سود کسب کردند و ۲.۵ میلیارد دلار آن را به بانک های عضو پرداخت کرده و باقی مانده را به خزانه داری ایالات متحده بازگرداندند.

طبق آخرین اطلاعات، حدود ۳۸ درصد از بانک های ایالات متحده عضو بانک فدرال رزرو منطقه ای خود هستند.

سیاست های پولی فدرال رزرو (Federal Reserve)

سیاست های پولی (Monetary Policy) مجموعه اقداماتی است که بانک های مرکزی مانند فدرال رزرو برای تأثیرگذاری بر هزینه پول و اعتبار انجام می دهند تا اهداف مشخص اقتصادی را پیش ببرند. هدف سیستم رزروی فدرال از انجام این اقدامات در وهله اول کنترل تورم و کاهش بیکاری است با این حال اهداف ثانویه دیگری از جمله بهبود رشد اقتصادی و… را نیز دنبال می کند.

سه ابزار اصلی برای سیاست های پولی وجود دارد که فدرال رزرو از آن ها برای تاثیرگذاری بر میزان ذخایر در بانک های خصوصی استفاده می کند.

نرخ وجوه فدرال رزرو عملیات بازار باز

سیستم رزروی فدرال سیاست های پولی را عمدتاً با هدف قرار دادن نرخ وجوه فدرال اجرا می کند. نرخ وجوه فدرال نرخ بهره ای که بانک ها برای وام های یک شبه پرداخت می کنند. این نرخ اگرچه توسط بازار تعیین می شود اما فدرال رزرو می تواند با افزودن یا کاستن عرضه پول به بازار بین بانکی آن را کاهش یا افزایش دهد.

عملیات بازار باز به سیستم رزروی فدرال اجازه می دهد تا مقدار پول در سیستم بانکی را برای رسیدن به اهداف دوگانه خود (کاهش بیکاری و تورم) متعادل کند. این عملیات از طریق خرید و فروش اوراق خزانه داری انجام می شود.

فدرال رزرو اوراق خزانه داری را از نمایندگی های اصلی خود خریداری می کند و به این ترتیب نقدینگی در بازار بین بانکی را افزایش می دهد که منجر به کاهش نرخ وجوه فدرال می شود. در طرف دیگر با فروش این اوراق می تواند نرخ وجوه فدرال را افزایش دهد چرا که نقدینگی در بازار کاهش می یابد.

قراردادهای بازخرید

از آنجایی که مداخله فدرال رزرو در بازار بین بانکی موقتی و کوتاه مدت است، این مداخله از طریق قراردادهای بازخرید (Repurchase Agreement) انجام می شود. این قراردادها که به آن ها ریپو (Repo) گفته می شود، وام های کوتاه مدتی هستند که با وثیقه اوراق خزانه داری و توسط فدرال رزرو ارائه می شوند. بانک ها تعهد می کنند که اوراق خزانه داری را در ازای مبلغ مشخصی وام کوتاه مدت به خزانه داری بسپارند و سپس این اوراق را در زمان مشخص و با قیمت مشخص بازخرید کنند.

نرخ تنزیل

نرخ تنزیل، که به نرخ سیاستی نیز معروف است، میزان بهره ای است که بانک های عضو برای وام های یک شبه مستقیماً از فدرال رزرو می گیرند. این نرخ معمولاً ۱۰۰ نقطه پایه بالاتر از نرخ هدف وجوه فدرال است. دلیل بالا بودن این نرخ آن است که بانک ها قبل از استفاده از آن به دنبال منابع مالی جایگزین باشند. بانک مرکزی اروپا (ECB) این نرخ را به عنوان “تسهیلات وام نهایی” معرفی می کند.

الزامات ذخیره ای

یکی دیگر از ابزارهای فدرال رزرو، الزامات ذخیره ای است. این الزامات نسبت ذخیره مورد نیازی است که بانک ها باید در ازای بدهی های خود داشته باشند تا بانک ها نتوانند به صورت بی پروا وام دهی کنند. بدون این الزامات، بانک ها برای وام دهی نیاز به هیچ ذخیره ای ندارند و می توانند بدون داشتن حتی یک دلار پول، میلیاردها دلار وام بدهند.

ساز و کار به این صورت است که بانک ها در ازای هر وامی که می دهند، یک وثیقه دریافت می کنند. در نتیجه ترازنامه آن ها متعادل باقی می ماند. هنگامی که وام بازپرداخت شد، می توانند وثیقه را از ترازنامه خالی کنند و بدین ترتیب بدون هیچ مشکلی می توانند وام دهی و وام ستانی کنند. در بحران مالی سال ۲۰۰۸، بانک ها وام های پر ریسک زیادی داده بودند که منجر به بی ثباتی بازار اعتباری شد. در نتیجه فدرال رزرو الزامات ذخیره ای خود را شدیدتر کرد تا بانک ها نتوانند بدون بررسی ریسک وام ها، وام دهی کنند.

در مارس ۲۰۲۰، فدرال رزرو الزامات ذخیره ای بانک ها را برداشت تا در بحبوحه همه گیری کرونا، بانک ها بتوانند راحت تر وام بدهند. برداشته شدن این الزامات بدان معنی بود که بانک ها بدون توجه به میزان ذخیره ای که دارند می توانند وام بدهند. اگرچه این الزامات پس از بهبود همه گیری دوباره بازگردانده شد.

ابزار جدید

به منظور رسیدگی به مشکلات مربوط به بحران وام مسکن ایالات متحده، فدرال رزرو چندین ابزار جدید معرفی کرد. یکی از این ابزار، تسهیلات مزایده مدت دار (Term auction Facility) بود. همچنین ابزارهای دیگری مانند تسهیلات اوراق بهادار مدت دار (Term securities Lending Facility)، تسهیلات اعتباری واسطه اولیه (Primary Dealer Credit Facility) و تسهیلات سپرده مدت دار (Term deposit Facility) نیز معرفی شد که تعریف آن ها در حوصله این مطلب نمی گنجد.

اختیارات کلیدی اقتصادی فدرال رزرو

سیاست‌ های پولی ایالات متحده اصلی ترین اختیارات بانک فدرال رزرو است. اهداف قانونی این سیاست پولی توسط کنگره تشریح شده و عبارتند از:

• حداکثر اشتغال

سیاست پولی تعیین شده توسط FOMC باید اطمینان حاصل کند که نرخ بیکاری پائین بماند و در صورت لزوم برای تقویت اقتصاد تلاش می کند تا کسب و کارها شکوفا شوند، سود کسب کنند و کارمندان بیشتری را برای رشد استخدام کنند.

• ثبات قیمت

فدرال رزرو ثبات قیمت را به عنوان نرخ تورم ۲٪ در درازمدت تعریف می کند.

• تنظیم و تغییر نرخ بهره بلند مدت

این بند در کنار ثبات قیمت کار می کند – وقتی یک اقتصاد پایدار است، نرخ بهره بلند مدت در سطح متوسط باقی می ماند.

سیستم رزروی فدرال قصد دارد با تاثیرگذاری خود بر نرخ بهره و وضعیت کلی مالی، به اهداف سیاست پولی خود برسد. این امر می تواند منجر به نوسانات سریع دلار آمریکا در ساعات پیش از اعلامیه های فدرال رزرو و تغییر سیاست ها شود.

چگونه نرخ بهره بین بانکی (شبانه) بر دلار آمریکا تأثیر می گذارد؟

نرخ بهره فدرال رزرو که به عنوان نرخ بهره بین بانکی (یا نرخ بهره شبانه) نیز شناخته می شود، توسط هیئت مدیره سیستم رزروی فدرال تنظیم می شود. نرخ بهره فعلی و انتظارات از تغییر نرخ بهره در آینده می تواند هر دو بر ارزش دلار آمریکا تأثیر بگذارد. اگر معامله گران بتوانند تغییر نرخ بهره را بر اساس اطلاعیه های هیئت مدیره پیش بینی کنند، این امر می تواند باعث کاهش یا افزایش ارزش دلار در مقابل سایر ارزها شود.

سناریوهای زیر نشان می دهد که انتظارات بازار و نتایج محقق‌شده چگونه می تواند بر ارزش دلار تأثیر بگذارد.

همانطور که در نمودار زیر مشاهده می کنید، دلار در برابر ین به‌دلیل اعلام نرخ بهره بانک فدرال در دسامبر سال ۲۰۱۶ تقویت شد؛ زیرا انتظار می رفت نرخ بهره فدرال افزایش یابد. این جفت ارز در روز اعلام نرخ بهره، ۱۴ دسامبر ۲۰۱۶، به حدود ۱۱۸.۳۷۱ رسید.

چگونه بر مبنای تصمیمات سیاست پولی فدرال رزرو ترید (معامله) کنیم؟

به منظور آماده بودن برای تصمیمات تغییر نرخ بهره، معامله گران باید این دو قدم اساسی را دنبال کنند.

1. اخبار فدرال رزرو را پیگیر باشید. FOMC به صورت منظم هشت جلسه در سال برگزار می کند که در آن، سیاست ها و نرخ بهره مورد بحث و گفتگو قرار می گیرند. پیگیری اخبار پیش از این جلسات بهترین راه برای پیش بینی نرخ بهره و تصمیم گیری برای خرید یا فروش دلار است.
2. پیگیر اخبار بازارها باشید. مطمئن باشید که این فقط شما نخواهید بود که درباره نرخ بهره حدس و گمان زده اید! پیش از جلسات و اطلاعیه های فدرال رزرو، بسیاری از معامله گران بازار فارکس (Forex) کاملاً پیگیر بوده و مراقب اتفاقاتی هستند که می افتند. پیش بینی های دیگران را دنبال کنید و به اندازه کافی آگاهی داشته باشید تا قدرت تصمیم گیری داشته باشید و منطق خود را در مقابل دیگران مقایسه کنید.

هیچ‌ روش کاملاً دقیقی برای پیش بینی تصمیمات نرخ بهره وجود ندارد و همواره موارد غافلگیرکننده ای پیش روی شما خواهد بود. همیشه محافظت از خود در معامله گری فارکس مهم است، بنابراین اطمینان حاصل کنید در ابتدای معامله، برای خود حد ضرر تعیین کرده اید تا وقتی که در خلاف جهت حرکت بازار قرار گرفتید، کمتر ضرر کنید.

به یاد داشته باشید که به برنامه معاملاتی (Trading Plan) خود پایبند باشید و هرگز معامله ای را انجام ندهید که نتوانید از پس زیان آن برآیید. معاملات می توانند در هرکدام از ممکن دو سمت پیش بروند. مهم نیست که چقدر احساس اطمینان می‌کنید که این روند به نفع شما عمل خواهد کرد. همیشه این احتمال وجود دارد که ضرر کنید.

متغیرهای اقتصادی فدرال رزرو

فدرال رزرو حجم زیادی از داده ها را ثبت و منتشر می کند. بخشی از این داده ها در وب سایت های مختلف متعلق به سیستم رزروی فدرال از جمله فدرال رزرو سنت لوئیس منتشر می شود. همچنین سیستم رزروی فدرال تحقیقات اقتصادی در ایالات متحده را مورد حمایت قرار می دهد. این وضعیت باعث شده است که مخالفانی مانند لارنس وایت بگویند فدرال رزرو با حمایت از محققان باعث می شود پژوهشگران کمتر تمایل به تحقیقاتی داشته باشند که وضعیت موجود را به چالش می کشد.

چندین داده مهم را که توسط فدرال رزرو منتشر می شود را می توانید در ادامه مشاهده کنید.

دارایی خالص خانوارها و سازمان های غیرانتفاعی

ارزش خالص دارایی خانوارها و سازمان های غیر انتفاعی در گزارشی با عنوان جریان وجوه (Flow of Funds) منتشر می شود. این گزارش در پایان سه ماهه اول سال مالی ۲۰۱۴ ارزشی بالغ بر ۹۵.۵ تریلیون دلار را نشان می داد.

• عرضه پول

معیارهای عرضه پول، یکی دیگر از معیارهایی است که توسط فدرال رزرو منتشر می شود. در جدول زیر متداول ترین معیارهای عرضه پول را می بینید.

فدرال رزرو انتشار امار M3 را در مارس ۲۰۰۶ متوقف کرد و گفت که جمع آوری این داده ها هزینه زیادی دارد اما اطلاعات مفید قابل توجهی ارائه نمی دهد اما سه معیار دیگر همچنان به جزئیات ارائه می شود.

• شاخص هزینه های مصرف کننده یا PCE

شاخص هزینه های مصرف کننده که به آن PCE نیز گفته می شود، یکی از معیارهای ارزش پول است. این شاخص در سراسر ایالات متحده از میانگین افزایش قیمت برای تمام مصارف شخصی محاسبه می شود. با استفاده از این داده‌ها می توان میزان تورم در ایالات متحده را سنجید.

از آنجایی که یکی از نقش های اصلی سیستم رزروی فدرال، حفظ ثبات قیمت است، توانایی فدرال رزرو برای پایین نگه داشتن تورم در بلند مدت مستلزم داشتن یک معیار مطمئن و دقیق برای بررسی سطح تورم بسیار مهم است. فدرال رزرو هدف خود را نگه داشتن شاخص PCE بین محدوده ۱.۵ تا ۲ درصد قرار داده است.

ترازنامه فدرال رزرو

ترازنامه سیستم رزروی فدرال شامل مجموع دارایی های فدرال رزرو است. این ترازنامه طیف متنوعی از دارایی ها را در خود جای داده است. فدرال رزرو موظف است هر هفته یکبار بیانیه تلفیقی وضعیت همه بانک های سیستم رزروی فدرال را منتشر کند. در زیر روند رشد ترازنامه فدرال رزرو را مشاهده می کنید.

بودجه فدرال رزرو

در پورتفوی فدرال رزرو مقدار بسیار زیادی اوراق خزانه داری و سایر اوراق بهادار است که هرساله برای سیستم رزروی فدرال سودآوری دارند. عمده بودجه فدرال رزرو از سود سالانه این اوراق است. همچنین فدرال رزرو با دریافت سود از عملیات بازار باز در بازار بین بانکی نیز کسب درآمد می کند. هیئت مدیره سیستم رزروی فدرال هرسال یکبار گزارش بودجه خود را به کنگره ارائه می کند. فدرال رزروهای منطقه ای موظف هستند بخشی از سود سالانه خود را به عنوان سود سهام به سهامداران خود که همان بانک های عضو هستند بپردازند. هر مقدار درآمد اضافی که در سیستم رزروی فدرال ایجاد شود، باید به خزانه داری ایالات متحده عودت داده شود.

نقش فدرال رزرو در مدیریت بحران های مالی

فدرال رزرو در طول تاریخ خود نقش مهمی در مدیریت و پاسخ به بحران های مالی ایفا کرده است. یکی از مهم ترین این نقش ها، در بحران مالی ۲۰۰۸ بود. در این بحران، فدرال رزرو با اتخاذ سیاست های پولی انبساطی و برنامه های خرید دارایی، تلاش کرد تا نقدینگی را افزایش دهد و از فروپاشی سیستم مالی جلوگیری کند. این اقدامات شامل کاهش نرخ بهره به نزدیک صفر و اجرای برنامه های تسهیل کمی بود که به منظور تزریق پول به اقتصاد و حمایت از بانک ها و موسسات مالی انجام شد.

در بحران های پیشین نیز، فدرال رزرو اقدامات مشابهی انجام داده است. به عنوان مثال، در دوران رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰، فدرال رزرو با کاهش نرخ بهره و تزریق نقدینگی به سیستم بانکی، تلاش کرد تا از بحران اقتصادی جلوگیری کند. با این حال، برخی معتقدند که اقدامات اولیه فدرال رزرو در این دوره ناکافی بود و نتوانست از عمق رکود جلوگیری کند.

فدرال رزرو همچنین در بحران های نفتی دهه ۱۹۷۰ و دوران رکود تورمی، نقش کلیدی داشت. در این دوره، فدرال رزرو با افزایش نرخ بهره تلاش کرد تا تورم را کنترل کند، اگرچه این اقدامات منجر به افزایش بیکاری و رکود اقتصادی شد. این تجارب نشان می دهد که تصمیم گیری های فدرال رزرو در مواجهه با بحران های مالی، همواره با چالش ها و پیامدهای پیچیده ای همراه بوده است.

در بحران همه گیری کووید-۱۹، فدرال رزرو با اتخاذ سیاست های پولی فوق العاده انبساطی، نرخ بهره را به صفر نزدیک کرد و برنامه های خرید دارایی های بزرگ مقیاس را آغاز کرد. این اقدامات برای حمایت از اقتصاد و جلوگیری از رکود عمیق انجام شد. همچنین، فدرال رزرو برنامه های وام دهی ویژه ای را برای حمایت از کسب‌ و کارها و بازارهای مالی راه اندازی کرد.

پس از همه گیری، فدرال رزرو با چالش های جدیدی مانند تورم پس از جنگ روسیه و اوکراین مواجه شد. افزایش قیمت کالاها و اختلالات زنجیره تامین جهانی منجر به افزایش تورم شد. فدرال رزرو با افزایش تدریجی نرخ بهره و کاهش برنامه های خرید دارایی، تلاش کرد تا تورم را کنترل کند. این اقدامات به منظور کاهش تقاضا و تعدیل فشارهای قیمتی انجام شد، اما نگرانی هایی درباره تأثیرات این سیاست ها بر رشد اقتصادی و بیکاری نیز وجود داشت.

به طور کلی، نقش فدرال رزرو در مدیریت بحران های مالی بسیار حیاتی است و تصمیمات این نهاد می تواند تاثیرات گسترده ای بر اقتصاد ملی و جهانی داشته باشد. این نقش، همواره مورد بررسی و نقد قرار گرفته و درس های مهمی برای آینده سیاست های پولی به همراه داشته است.

فدرال رزرو چگونه پاسخگوی عملکردش است؟

سیستم رزروی فدرال به مردم و همچنین به کنگره ایالات متحده پاسخگو است. رئیس و مقامات فدرال رزرو در مقابل کنگره شهادت می دهند، در حالی که سیستم تعیین سیاست های پولی به گونه ای طراحی شده است تا شفاف و بدون ابهام باشد. به منظور پاسخگویی، کمیته فدرال عملیات بازار باز (FOMC) پس از تمام جلسات سالیانه خود، بیانیه هایی را منتشر می کند. کلیه صورت های مالی نیز سالی یکبار به صورت مستقل به منظور جوابگویی مورد حسابرسی قرار می گیرد.

چالش‌ها و انتقادات

فدرال رزرو همواره با چالش ها و انتقادات مختلفی مواجه بوده است. یکی از بزرگترین چالش ها، توانایی پیش بینی و واکنش به تغییرات سریع اقتصادی است. سیاست های پولی فدرال رزرو می تواند تاثیرات گسترده ای بر اقتصاد داشته باشد و تصمیم گیری های اشتباه می تواند منجر به بحران های اقتصادی شود. برای مثال، برخی از منتقدان معتقدند که فدرال رزرو در دهه ۲۰۰۰ با حفظ نرخ بهره پایین، به ایجاد حباب در بازار مسکن و بحران مالی ۲۰۰۸ کمک کرد.

انتقاد دیگری که به فدرال رزرو وارد می شود، شفافیت و پاسخگویی این نهاد است. بسیاری از منتقدان بر این باورند که فدرال رزرو باید شفاف تر عمل کند و تصمیم گیری های خود را بهتر توضیح دهد. عدم شفافیت می تواند منجر به عدم اعتماد عمومی به این نهاد و سیاست های آن شود. علاوه بر این، برخی از سیاستمداران و اقتصاددانان معتقدند که فدرال رزرو قدرت بیش از حدی دارد و باید تحت نظارت بیشتری قرار گیرد.

فدرال رزرو همچنین با چالش هایی در تنظیم تورم و بیکاری مواجه است. تنظیم درست نرخ بهره برای کنترل تورم بدون افزایش بیکاری یکی از بزرگترین چالش های این نهاد است. در برخی موارد، تلاش های فدرال رزرو برای کنترل تورم منجر به رکود اقتصادی شده است، که به نوبه خود بیکاری را افزایش داده است. این تعادل سازی پیچیده و حساس، همواره مورد نقد و بررسی قرار می گیرد.